Wygnanie

Wczoraj znowu to zrobiłem. Sam widok neonowej tabletki uspokoił moje drżące dłonie, a kiedy ją połknąłem, poczułem ogarniający mnie spokój. Wiedziałem, że nic już mi nie grozi, przynajmniej na czas jej działania. W ciągu godziny przeczytałem cały podręcznik Obrony Koniecznej, który dostałem w sekretariacie Alphy – najważniejszej jednostki militarnej naszej planety, a zarazem miejsca, gdzie przyszło mi pracować. To nie była łatwa decyzja. Walczyłem z samym sobą bardzo długo, ostatecznie myśl, że ta mała pigułka rozwiąże wszystkie moje problemy, wzięła górę. Działałem dokładniej, myślałem szybciej – wyostrzone zmysły doprowadziły do nadrobienia wszystkich zaległości w ciągu jednej nocy. Dzięki temu dzisiaj z samego rana pojawiłem się na odprawie więziennej, gdzie zdołałem przekonać koordynatora, aby umożliwił mi napisanie egzaminu – tylko ze stuprocentowym wynikiem mogłem myśleć o wzięciu udziału w odprawie. Zdałem. Bezbłędnie. Niesiony jeszcze energią, którą dała mi ta niepozorna tabletka, niemal natychmiast przebrałem się w kombinezon i spakowałem hugebox’a (1). Przed wejściem na pokład statku, koordynator przydzielił mi rolę operacyjną – niebieską kartę uprawniającą mnie do pobytu na pokładzie pojazdu kosmicznego oraz robienia notatek. Co prawda, ten dokument umożliwiał również zadawanie pytań – w końcu jestem tylko praktykantem – choć z opowieści znajomych wiedziałem, że głównodowodzący nie cierpią uczyć „niedouczonych gówniarzy”.

– Po co ci to? – zapytał siedzący za sterami żołnierz. Blade światło rysowało na twarzach obecnych w pomieszczeniu nieregularne cienie.

– Biorąc udział w takich operacjach, zarabiam dużo punktów doświadczenia. Już niewiele mi brakuje, żeby uzyskać stopień „żołnierza podrzędnego” – wyjaśniłem.

– Za tę akcję dostaniesz jakiś ekstra bonus?

Przez chwilę zastanawiałem się nad pytaniem, choć doskonale wiedziałem, czego dotyczyło. Odprawa więzienna to nie byle jaka operacja. Bierze w niej udział cały zastęp celny. Wykonywana jest, żeby wywozić z Ziemi najniebezpieczniejszych typów, którzy mogą zagrozić istnieniu Wspólnoty (2). Zazwyczaj eksportuje się ich na Argemię, niewielką planetę, gdzie mieści się największy zakład więzienny. Jednak nie tym razem. Dzisiaj przewozimy jednego z najgroźniejszych ludzi w historii. Dokonał setek ataków terrorystycznych, w tym na ludzi takich jak prezydent, wkradł się do największych struktur administracyjnych Wspólnoty, dopuścił się kiedyś oblężenia siedziby NASA, spędzał sen z powiek wszystkim mieszkańcom Ziemi – mógł zaatakować wszędzie o każdej porze. Kiedy zespół Alpha zdołał go schwytać i postawić przed sądem, decyzja mogła być tylko jedna – odprawa więzienna szczególna – znana jako „wygnanie”. Polega na wywiezieniu delikwenta na odległą planetę, której warunki umożliwią mu życie, bardzo trudne życie.

– Nigdy nie słyszałem o żadnych bonusach – zaprzeczyłem. – Jak się nazywa mężczyzna, którego odprawiamy? – Informacja nigdy nie została podana do wiadomości publicznej.

Żołnierz spoważniał. Wahał się kilka chwil, w końcu odparł:

– Słyszałem, że mówią na niego Artem.

Skinąłem głową, po czym utkwiłem wzrok w otulającej nas przestrzeni kosmicznej widocznej za oknem. Poczułem dopadające mnie rozkojarzenie. „Zaczyna się”, pomyślałem. Tabletka przestaje działać. Z każdą minutą ogarniał mnie coraz większy niepokój. Kiedyś dodawała mi sił przez nawet kilka dni, dzisiaj przed upływem doby zaczynam wariować.

– Gdyby dowódca to zobaczył, odciąłby ci rękę – usłyszałem od żołnierza.

Faktycznie, moja lewa dłoń zaciśnięta w pięść uporczywie uderzała o brzeg fotela. Natychmiast się powstrzymałem. Wiedziałem jednak, że kwestią czasu jest, zanim pojawią się kolejne niekontrolowane odruchy. „Muszę coś wymyślić”.

Chciałem wyjść z pomieszczenia, ale obowiązywała mnie warta do końca odprawy, zatem jeszcze ponad pół godziny. Tymczasem dopadł mnie kolejny objaw – zawroty głowy. Włosy sterującego, zafarbowane na błyszczący blond, zaczęły mienić się we wszystkich barwach tęczy, aż w końcu cała rzeczywistość wokół zyskała neonowy kolor, ten sam, który ma tabletka. Myślałem, że nie przetrwam tej odprawy. Wzrok żołnierza, skupiony do tej pory na panelu sterującym, nagle zatrzymał się na mnie, niczym kotwica zahaczająca o podwodny obiekt.

– Jesteś na głodzie – stwierdził.

Kręciłem przecząco głową, choć bezskutecznie. Zaraz w dłoni mego podwładnego pojawiła się okrągła pastylka. Jego wzrok mówił wszystko. Połknij to. Nie stawiałem oporu.

– To Hetanex, znieczulający. Powinien pomóc ci chociaż na parę godzin. Słyszałem historie, że praktykanci ćpają jakieś świństwo, tylko po co?

– Żeby być lepszym – wyjaśniłem. – Dzisiaj każdy chciałby pracować w Alpha, ale nie każdego na to stać psychicznie i fizycznie. Ta tabletka rozwiązuje wiele problemów.

– Wierzysz w to, co mówisz?

Nie odpowiedziałem. Może dlatego, że dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, w co się wplątałem. Uzależniłem się, muszę to zrozumieć.

– Jesteśmy prawie na miejscu. Odprawa potrwa dziesięć minut. Zanim się jednak skończy, będziesz już w drodze do domu.

Przerażony spojrzałem na żołnierza. W głowie kotłowały mi się miliony pytań, jednakże wszystko sprowadzało się do jednego, to koniec mojej kariery w Alpha.

Gdy statek zaczął obniżać swoją wysokość, miałem wrażenie, że zwymiotuję. Walczyłem z całych sił, na szczęście uniknąłem niewątpliwej katastrofy. Znaleźliśmy się na księżycu odległym miliony lat świetlnych od Ziemi. Dokładnej lokalizacji nie zna nikt, z wyjątkiem dowódcy oraz sternika.

– Szykuj się do odwrotu – zakomunikował żołnierz, odpinając pasy.

– Już w porządku. Naprawdę – próbowałem, lecz spojrzenie sternika mówiło samo za siebie. Żołnierz wstał i opuścił pomieszczenie bez słowa.

Zaraz przede mną pojawił się chudy mężczyzna w czarnym kombinezonie. Oznajmił, że polecono mu przygotować mnie do powrotu. Zrezygnowany udałem się za pokładowym. Po kilku minutach marszu przez sterylne korytarze dotarliśmy do białej kapsuły. Mężczyzna otworzył drzwi, wskazując, abym zajął jedyne pokładowe miejsce. Nie sprzeciwiając się, usiadłem w szarym fotelu, po czym zapiąłem pasy. Drzwi zamknięto z głuchym trzaskiem. Podobnie zamknęły się moje wrota do kariery militarnej. Z zaskoczeniem odnotowałem, że przed mymi oczyma znajduje się płaski, przezroczysty panel. Bez wahania uruchomiłem oprogramowanie. Podczas gdy kapsuła wystrzeliła w bezgraniczną przestrzeń, na urządzeniu ładował się obraz. Transmisja odprawy. Złość na moment ustąpiła miejsca fascynacji. W dużym okręgu złożonym z wyspecjalizowanych żołnierzy, trzymających przygotowane do strzału karabiny, pojawił się niewysoki mężczyzna. Na nadgarstkach ciążyły mu świecące kajdany magnetyczne. Ciemna broda, niewielki nos, szeroko rozstawione oczy, widziałem każdy szczegół.

Na bladej twarzy Artema nagle pojawił się uśmiech. Znieruchomiałem. Później wszystko rozegrało się na przestrzeni kilku sekund. Nieoczekiwana reakcja więźnia wywołała wśród żołnierzy zaniepokojenie, niektórzy cofnęli się o krok. Nagle statek, którym dopiero co leciałem, wybuchł z potężną siłą. Eksplozja wywołała nawet nieznaczne turbulencje mojej kapsuły. Przerażający ogień strawił wszystko w promieniu kilku kilometrów. Chwilę później obraz się urwał. Byłem niezdolny do reakcji, jednak moja wątpliwość co do pewnego elementu sprawiła, że cofnąłem nagranie. Nie przewidziało mi się…

Tuż przed wybuchem Artem rozpłynął się w powietrzu.

 

(1) hugebox – rodzaj nowoczesnego plecaka niewielkich rozmiarów, w którym można przechować przedmioty wielkości samochodu osobowego – działa na zasadzie transformacji różnych rzeczy do minimalnych rozmiarów; nie można przechowywać w nim jedzenia.

(2) Wspólnota Narodów Zjednoczonych – jedna wielka unia zrzeszająca wszystkie istniejące narody przyszłości – udoskonalona wersja największych obecnych organizacji, np. UE.

 

Zapraszam na moją stronę internetową:

https://kakarottoopowiadan.wixsite.com/kakarotto

Średnia ocena: 4.9  Głosów: 7

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (6)

  • detektyw prawdy 02.07.2017
    jak ja uwielbiam takie opowiadania. 5
  • Kakarotto 05.07.2017
    Dzięki! :D
  • maga 02.07.2017
    Kiedyś to Australia była odległym lądem do którego byli wysyłani skazańccy ı niebezpieczni ludze.Dzisiaj to ten kraj świeci przykładem. Opowiadanie mi się spodobało. Ocena jak najbardziej zasłużona (5).
  • Kakarotto 05.07.2017
    Dokładnie, choć obecnie niełatwo znaleźć rdzennych mieszkańców - Aborygenów. Ludzie z innych stron świata zmienili całą Australię. Dziękuję za odwiedziny!
  • Agnieszka Gu 30.08.2017
    Bez zbędnych dialogów i opisów. Fajne opowiadanko. Czyta się lekko i przyjemnie. Pozdr.
  • detektyw prawdy 08.09.2017
    Jak.... Profil usuniety? szkoda, lubialem czytac twoje opowiadania

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania