Wymiociny Bogw

Przy stole z bazaltu, gdzie rak mózgi wierci,

Dwaj starcy zachłanni, szafarze mej śmierci,

Dzielą świat na połówki dłonią trędowatą,

Ciesząc się zbrodni atomowej zapłatą.

Pazerność ich dzika, jak małp w gnilnym lesie,

Gdy każda sekunda ryk rakiet już niesie.

Nierządnica stara, brzuch wzdęty i siny,

Wyschłym łonem czeka na krwawe dożynki.

Mordercy nienasyceni, w obłędu malignie,

Rozpuszczają nicość, aż wszystko zastygnie.

Mnich łypie na złoto, celebrytów rzesza

W perukach i rzygach na sznurach się wiesza.

Od Goga do Magoga – pożoga świat ściera,

W chciwości tych starców wszystko dziś umiera.

Przy stole z bazaltu, gdzie rak mózgi wierci,

Dwaj starcy zachłanni – szafarze mej śmierci.

Ich dłoń trędowata to zbrodni pochodnia,

W domach wariatów kipi atomowa zbrodnia.

A młodzi? Tchórzliwi, w tańcu ogłupiali,

Chcą tylko zabawy, gdy świat się już pali.

Głupcy bezmyślni, w lęku skomlą cicho,

Podczas gdy nad nimi budzi się złe licho.

Mnich łypie na złoto, Nierządnica gnije,

Wyschłe jej łono w rytm rakiet już bije.

Mordercy bez mocy, w malignie i gniciu,

Ostatni raz kłamią o „lepszym współżyciu”.

Od Goga do Magoga – rakieta świat ściera,

W zabawie i strachu wszystko dziś umiera.