Wypieranie monet

Tytuł niniejszego felietonu od razu kojarzy się z Kopernikiem i jego odkryciem, że Ziemia jest płaska. Ten znany wynalazca świeckiego wszechświata i numizmatyk w kościelnej osobie, nie omieszkał stwierdzić, że bliski jest koniec wszelkiej pomyślności i nie ma takiej rzeczy, która by nie zaczęła parszywieć pod wpływem ulepszania. Powiedzenie zrobiło karierę już na drugi dzień po rzuceniu go na wiatr. I robi do teraz ze skutkiem gigantycznym.

Wiadoma to sprawa, że głupków zadowolonych z pikowania na główkę do pustego basenu, przybywa. Nie trzeba o tym zrzędzić co chwilę, bo z powodu tego, że mówi się o tym od wieków paru, skutek jest odwrotny. Im więcej się o tym ględzi, tym lepiej widać, że nic to nie daje; dobre kierunki już były i nadzieje z otuchami tańczyły kankana też.

Natomiast zastanowić się trzeba, dlaczego tak jest, że obok siebie istnieją dobro i zło w ilościach niejednakowych (gdyby były równe połowy, byłoby w miarę znośnie. Lecz proporcje są zaburzone i tendencja do opadania na pysk, zwyżkuje, co trąci pesymistycznym realizmem).

Nasuwa się pytanie, co dalej i dokąd zmierzamy. A ja spytam przekornie: po kiego mamy gdzieś zmierzać? Do czego dążyć? W ramiona kolejnej wojny? W następne psucie sejmowego powietrza i przegranych ustawek z Budreltatą?

*

Niedługo minie pół wieku od wypędzenia zniewolenia i byłby czas poczuć się gospodarzem we własnym kraju. Lecz nie. Męczy nas wojownicza obecność kurdupla i jego bandy ośmielonych naszą bezradnością. Nie potrafimy się uporać z absurdem ich istnienia w polityce, choć gołym okiem widać, że szkodzą Polsce.

Łudźmy się dalej, że BĘDZIE LEPIEJ. Poprzestańmy na tym pocieszeniu i nie róbmy nic. Krzyczmy o ukaraniu winnych i dziękujmy niebiosom, że nikt tego nie usłyszał.