Wywiad z Jokerem (fragment 2)

- To, że jesteś szaleńcem nie ulega najmniejszej wątpliwości. Ciekawi mnie jednak fakt, że w każdym z filmów, w których odegrałeś większą bądź mniejszą rolę zostałeś przedstawiony w nieco odmienny sposób. Byłeś już komikiem, gangsterem, anarchistą, psychopatą, osobą zmagającą się z depresją... Aż strach pomyśleć, co będzie dalej...

- Cóż, moje szaleństwo ma po prostu wiele różnych odcieni. Powiem ci jednak, że z każdym z typów osobowości, jakie wymieniłeś, w pełni się utożsamiam. To właśnie cały ja! Joker w najczystszej postaci! Niedający się zaszufladkować, wymykający się wszelkim schematom, niezależny i po prostu wolny.

- A gdybyś miał wybrać swój ulubiony typ, to który by to był?

- Hmm, dobre pytanie. Daj mi pomyśleć...

- Spokojnie, mamy czas.

- Aaa, już wiem, hahahaha hahaha haha...

- ...

- Haha heh... Tiaa, to o czym to ja... A, już wiem! Mój ulubiony typ to ten ostatni.

- Czyli depresja...

- Tak! To właśnie w filmie, który nosi moje wdzięczne imię została przedstawiona cała moja historia, bez żadnego retuszu i niedomówień. Być może dzięki temu niektórzy zmienili zdanie na mój temat i zaczęli lepiej rozumieć moje poczucie humoru.

- Ach, ty i te twoje żarty...

- Ciebie one nie bawią?

- Masz na myśli mordowanie ludzi w wymyślny, spektakularny sposób?

- Chociażby.

- No właśnie, twoje pierwsze zbrodnie zbiegły się z momentem, w którym zacząłeś odstawiać leki...

- Tak i dziś mogę śmiało powiedzieć, że była to jedna z najlepszych decyzji w moim życiu.

- Naprawdę?

- Tak, zdecydowanie! Te przeklęte pigułki tylko mnie tłamsiły, podobnie zresztą, jak i ludzie, którzy mi je dawali. Jebać ich wszystkich!

- Joker...

- Nie! Wysłuchaj mnie do końca i nie przerywaj mi teraz!

- Ok, spokojnie...

- Nie! Nie zamierzam być spokojny, kiedy emocje zaczynają we mnie buzować! Dość tego gówna, skończyłem z tym! Wiesz, jakie to zajebiste uczucie, kiedy odbierasz życie komuś, kto wcześniej robił wszystko, żeby zrównać cię z ziemią?! Myślisz, że ci wszyscy ludzie sobie na to nie zasłużyli?! Oczywiście, że powinni byli umrzeć, skoro wcześniej przez nich niejednokrotnie czułem się martwy i pusty w środku! I taka jest prawda! Wymierzyłem sprawiedliwość, na którą czekałem od tak wielu lat i nie dam sobie wmówić, że było inaczej!

- Ok, oni ci dokuczali i sprawiali, że czułeś się fatalnie, to fakt. Ale gdzie w tym wszystkim sprawiedliwość i równowaga? Przecież odebrałeś im życie w ramach kary za tłamszenie, obelgi oraz lekceważenie...

- Oni też mi je odbierali! Każdego cholernego dnia czułem się przez nich wewnętrznie martwy! Marzyłem o śmierci, by nie czuć się już tak okropnie, a kiedy doprowadzasz kogoś do takiego stanu, musisz liczyć się z konsekwencjami.

- Czyli wcieliłeś się zarówno w rolę kata, jak i ofiary...

- Dokładnie tak i chyba sam przyznasz, że całkiem nieźle mi poszło? Hahahahaha...

J. T.