Wyznanie

Tak zakochałam się, to chyba nic złego. Sama już nie wiem... Wszystko stało kolorwe, świat stał się dla mnie piękny. Ludzie to przyjazne istoty, którym warto dawać drugą szansę. Nawet piekło, przy tobie staje się rajem. Twój uśmiech zwalcza wszystkie smutki i złości. Powiedz mi, kto Cię zesłał? Pewnie on, ten który nade mną czuwa. On mnie kochał całe swoje życie, lecz tak szybko je zakończył. A ty mnie pokochasz? Los dał mi szansę poczuć szczęście. Pomimo wszystkich przeciwności losu, dążymy do celu. Na mecie czeka na nas odwieczny spokój. Z tobą mogłabym oglądać gwiazdy, oglądać horrory. Nie bałabym się, ponieważ byłbyś obok. Nie wiem czy powinnam kochać, ale wiem, że warto. Nie potrafię Ci tego pokazać, boję się odtrącenia. Nie umiem powiedzieć tego tak po prostu, dlatego piszę to. Tak jest prościej, chociaż wiem, że to nie najlepszy sposób. Żałuję i codzień przepraszam, za to, że nie mogę być obok. Chcę Cię objąć i już nie myśleć co by było gdyby... Bo to nie chodzi o to, pragnę zaznać bezpieczeństwa, poczucia wartości. Chcę pomagać Ci, gdy jesteś smutny, gdy nie masz ochoty żyć. Bo każdy czasem nie ma. Ale zawsze myślę sobie "Nie można się poddawać" i idę dalej. Ty też się nie możesz poddać, musisz walczyć o swoje! Tak bardzo chcę ci w końcu to powiedzieć... Lecz nawet pisząc to, trudno mi. Bo wiem, że do czasu, gdy w końcu będziemy "my", a nie " ty" i "ja", jeszcze ogrom czasu... Ale warto czekać, prawda?