Wziemny

tekst wizyjny

dzieje się niebezpiecznie. tuż przed nocą niebo

zaczęło kwaśnieć. spływa damaskinaż, ciekną

roślinne ornamenty. świecą na ziemi, limonczasto

(RAL 6038).

nierówność, aż boli: osoby wysoko podstawione

mają specjalne kluczyki do otwierania monet.

im wyższa inflacja — tym stać ich na więcej.

wystarczy, że podkręcą w środku bilon

— i są w stanie kupić na przykład

średniej klasy, kilkuletni samochód

...za garść dwudziestogroszówek!

my, oryginalni ludzie (czytaj: rasa szaraczków)

leżymy głęboko. zdeponowani w glebie. to na nas,

biedakach, kiełkują ściekłe z nieba, fantastyczne rośliny.

dzieje się parszywie: "Dobry zwyczaj — nieobyczaj!"

— głosi hasło witające przybyszów

z sąsiednich konstelacji.

burdel u nas, jak trza: co raz ktoś spadnie z wysokości,

wiedziony godną potępienia ciekawością,

chęcią przekonania się, czy aż taki syf, ruja i porubstwo.

chce się taki dowartościować, podkarmić ego

widokiem pariasów

— i zostaje na dłużej, wmotany, wżarty w gęsty półmrok.

nadchodzi noc. a nieba coraz mniej. zamiast gwiazd

— suche badyle. i pyłek, unoszony przez wiatr.

eurocentówka... następna... — płynie, wysiana w nicość,

monetka za monetką.

wchodzimy jedni w drugich. na ślepo, po kreciemu.