Z Alice Springs donikąd

Ned miał coś z taką jedną. Najlepsza

z historii powolnego odbierania życia,

obiegu soli w oczach.

Więzi z przekazaną mu wiarą w jakiegoś Boga

stworzonego na podobieństwo ziemi

w wolnym człowieku.

Nie da się zamknąć tysięcy lat w sierocińcu.

Zabijali ich dla mięsa, na żer psów dingo,

najbliższych zabezpieczył kamieniami.

Powrócił po nią ze słońcem za plecami.

Tarzali się w pocie i śmiechu.

Na gołej ziemi jeden cień.

Umarła ostatnia, bez bólu duszy.

Został z samotnością i rozpaczą

nieskłaniającą do modlitwy o celną kulę.

(Frędzlom nie odpowiadam)