Z cudami nigdy, oj nigdy, nie wie sie...

Zobaczyła baba wzorek,

na pniu drzewa przy ulicy,

a we wzorku barwny stworek,

buźki z Betlejem dziewicy,

Zebrała się ludzi setka,

- cud, cud! - wydarli się chórem,

gdy krzyczała żona Edka,

to on zaczął awanturę.

W czasie kiedy ją tarmosił,

by mu dała na nalewkę,

parafianki wniebogłosy,

zaczynały zbożną śpiewkę.

Zobaczył to parafianin,

złożył szybko doniesienie,

że skacowany poganin

profanuje objawienie

Przyjrzał się proboszcz pniakowi.

Przeżuty kawałek kory

wypluł pod nogi Edkowi,

a lud wezwał na nieszpory

Tam powitał wszystkich tacą

i z ambony im odczytał,

że to żadna matka boska,

a niejaki wurst konczita

Motto z tej powiastki takie,

że co się wydaje cudem,

zwykle jest niewiedzy znakiem

lub obrazem zmysłów złudzeń.