Z lat niewinnych

Chciałabym dogonić malinowe niebo,

pamięć z lat niewinnych.

Chciałabym przystanąć i zobaczyć

pierwszą śmierć

w moim stuleciu.

A jednak, zamiast kiepskiej fotografii,

zostało parę zapomnianych łez,

ukrytych pod grubą warstwą kurzu,

niedokończony list

pożegnalny.

Dziś, kiedy z dnia na dzień umieram

w twoich laurowych ramionach,

nie gniewam się na opatrzność, że oceniła mnie

zbyt pochopnie, odebrała

garstkę wieczności, która dokarmiała

młodzieńcze zmysły.

Podążam znów w kierunku poranka,

ku granicy

między szczęściem a snem.

Za dużo kosztowało mnie

to ciało, żeby tak po prostu je zrzucić.