Z panem Konstantym o tym co boli

I.

Patrz pan, panie Konstanty.

Wczoraj, w wieczornej godzinie,

w puszce pełnej gadów, jadem przepalonej,

tańcowały diabły, na cieniutkiej linie.

Pluły w twarz obiadnikom, na wszystko gotowe.

Boruta z Asasellem, czerwoni od pasji,

rozdawali dary na czterdziestym czwartym

polu skradzionych nadziei.

Durniom rozdziawionym rozkładali karty.

l panie Konstanty, wierz pan, albo nie,

rozdając czarne buty i masę portfeli,

wiedzieli dokładnie, kto, czego chce.

Trzymali się zawsze prawniczej litery.

A wielu chciało wszystko. Pieniądze i sławę,

ciała pięknej kobiety lub nerwy ze stali.

Inni chcieli być prawem,

(bo mit mądrość utrwalił -

prawo to władza i pachnie ciężką forsą,

której nikt nie ogranicza i nikt nie odbiera).

Dostali co chcieli, dziś noszą brzemiona

prawa takiego, jak je, kto rozumie;

a rozumie, jak chce, dla swego patrona,

skrytego w piekielnej, nieziemskiej skorupie.

Na koniec wystawili, na stołecznym corso,

kamasze poety, steranego wierszem.

Poezja musi umrzeć, krzyczeli w mikrofon.

Niech buty świat rozdepcze, niech sczezną wraz z rymem.

Opluli je dokładnie, obśmiali, wydrwili.

Lecz buty poety błyszczały najpiękniej,

więc wielu było takich, co by je nabyli.

Wprost z butonierki wyjęte, prawdziwie zaklęte.

Kupić je chciał naiwny bogacz, za dwa suwereny.

Puścili go w skarpetkach, cerowanych rosą.

W kieszeni znalazł potem skrzydła nietoperzy,

a buty gdzieś przepadły - poeta chodzi boso.