z popielnika

mimo zamkniętych drzwi

w zatęchłym powietrzu i tak będą wirowały

drobinki kurzu jak zmazy

są przecież szczeliny

są podmuchy

te zawsze wywołują reakcje

ledwie dostrzegalny grymas

drgnięcie tuż u podstawy

posągu z krwi i z kości

muzy niedoskonałej

artysta malarz zamknął cię beztrosko

w ramie z futryny drzwi kuchennych

tak bardzo ci nie do twarzy

skupionej na ręce oddającej fałdki

i zagniecenia na bluzce

na skórze przywiędłej

cienie sztalugi i mistrza

jak smutek jak serce

zagruntowane w ciasnych splotach uwięzień

doskonale wiecznych

aż do pierwszej próby ogniowej