Za kilka sarkazmów więcej

(Ze słabości do westernów i Clinta Eastwooda)

Jeszcze nie mam złych poranków, znowu bezczelnie patrzę w niebo,

gdzie są miejsca i sprawy nie do zastąpienia, nieprzegonione przez wiatr.

Przyjaźnie zaciągnięte kurtyną z deszczu, do ostatniej spłaty w słowach,

Romansowe prowizorki na haczyk, zaszczepkę krwi.

Niejedna miała oczy matki, zrywane na pierwsze śniadanie.

Rozbierałem je z nadruków aż do gołych ścian, nowych zasłon.

Do fugi między echem serca a natrętnym dnem skóry.

Dawno temu, odpalając świt i papierosa grzałką do wody,

zrozumiałem, że nie można przestać myśleć o życiu,

do odbierania przez samozwańczych łowców nagród

w zaokiennej niesprawdzalności.