Za taflą szkła

W mgle istotę widzę

Mleko rozlewa krajobraz smutku

Oczy widzą czystość w bieli

Serce smutku ma dostatek

Widzę cię, gdzieś tam

Szkło, dotyk mój blokuje

Stoisz blisko, patrzysz na mnie

Nie widzisz, nie chcesz

Nie możesz, nie pragniesz

Łzy wychodzą, krople na szkle

Deszcz, symbolu smutek i oczyszczania

Czuje, spływa po mnie

Ukrywa tęsknoty, płacz mój

Próbowałem, walczyłem ze sobą

Przegrałem, znowu przegrałem