Zabawa

Mieszczuchy wysoko trzymają głowy. Zadzierają nosy. A w życiu porządnej zabawy nie widzieli! A u nas zawsze wesoło: tańce, harmonia, trąbki, bębny, tamburyny, dmuchawce... Niektórej grajki to człowiek nawet nie zna! Dziewczyny śmieją się, piszczą, całe aż się trzęsą, tak im z nami dobrze! A jak jest Wesele, Wielkanoc albo Boże Narodzenie, to ubije się wieprza, nawędzi kiełbas, postawi się butelkę na stole i też jest bardzo dobre przeżycie! Zawsze coś zostanie w głowie, można nawet trochę opowiedzieć.

Najlepszy był Janek. Porządny chłop, szło się z nim dogadać, a i bab zawsze było koło niego w bród - wysoki, szczupły, z wąsami, układny, umiał się ukłonić, zarozmawiać... Mógł mieć każdą. I miał. Raz, była sobota, bawimy się, a on, co raz popatruje na taką jedną. Nam ona nie podeszła - mizerna, blada, zamyślona... Ale on pyta:

– Co to za panienka?

Henio, co to zawsze wszystko wie, wyrwał się do odpowiedzi:

– To Bogusia; Czesiek ją przypotkał na odpuście, musi chiba, jak sprzedawał bomboniery. I sprowadził na zabawę.

Janek aż się zapalił:

– Taka panienka nie będzie z byle łachami tańcowała! On sprowadził, a ja poprowadzę!

Od razu było widać, że nie żartuje. Zerwał się, a my poszliśmy razem z nim. Czesiek już się sposobił do następnego tańca, ale jak nas zobaczył zaczął się cofać. Wiedział, że bunty mogą się źle skończyć. 

– Zatańczymy? - zapytał dziewczynę Janek

– Bardzo proszę!

Orkiestra dawała same skoczne fikasy, nie szło się przy tym skupić. Wzięliśmy rzępolców za kołnierze i kazaliśmy grać:  "W zielonym gaju", żeby było wesoło, ale i romantycznie. A Jasio tańczył z Bogusią. O Matuchno Boska, jak oni tańczyli! Ciało przy ciele. Oczy w oczy. Aż się iskrzyło! Każdy czuł, że już się nie rozstaną. I tak było! Od tamtej pory, dzień w dzień wszędzie razem: nad wodę, do lasu, na karuzelę, do kina...

Raz próbował ją pocałować, ale odskoczyła:

– Ja nie chcę przed ślubem!

Zasmucił się i ucieszył. Nie umiał wytrzymać dłużej. Upadł na kolana i pyta:

– Bogusławo, wyjdziesz za mnie?

Kochał jej niedocieczone piękno, radosne oczy i lekko spłoszony uśmiech. Wciąż na nią patrzył i nic nie wiedział. Nagle powiedziała:

– Tak!

Wreszcie Młodzi stanęli przed Ołtarzem, tacy dumni, poważni, w tym ukochaniu przepysznym; jak król i królowa... Wszyscy, wszyscy do jednego płakalim rzewnymi łzami! A weselisko ludzie wspominają aż dotąd. Nie opuszczali się nawet na sekundę, ciągle do siebie przytuleni! Ksiądz Proboszcz ledwo się doprosił o tradycyjny taniec! Zamieszkali w chałupie Janka, niedaleko lasu. Jednej nocy spali w łóżku, a Bogusia nagle usłyszała, że za oknem ktoś robi rwetes i jakby pochrząkuje. Przestraszyła się, że to jakiś bandzior. Obudziła męża. Z początku był pewny, że jej się przyśniło:

– Lala, nie wymyślaj!

Ale potem sam usłyszał szmery. Wyjrzał i zobaczył... dzika!

– Do tej pory też przychodził, ale nie tak blisko. Jemu chyba też się podobasz!

Zaraz potem Bogusia zaszła w ciążę. Urodziły im się bliźniaki -Bartek i Marek. Czysta radość! Chłopcy wyrastali jak na drożdżach i coraz mocniej rozpustowali. Bogusia strasznie się denerwowała jak któryś upadł, nabił sobie guza albo wrzucił piłkę do gara z kartoflami. Czasami nakładała rękawice, żeby narwać pokrzywy i wrzucić im za kołnierz, ale Janek nie pozwalał.

– Lala, uważaj, bo dzieciak się poparzy!

Ale nie zawsze mógł ich obronić, bo musiał pracować, robić dywany.

Niedługo miało być Boże Narodzenie. Janek złapał za siekierę i poszedł z synami po choinkę, a Bogusia szykowała Wigilię. Nagle Bartek, cały zapłakany, przyleciał do domu i próbował coś powiedzieć, ale zrozumiała tylko:

– Tato... Siekierą...

Pobiegła za nim. Prawie zemdlała, jak zobaczyła fontannę krwi tryskającą z nogi Janka. Przy rąbaniu ostrze jakoś źle odskoczyło. Szalała, ratowała, wezwała pogotowie. Długo był w szpitalu. Przeżył, ale miał tylko jedną nogę. Załamał się. Konowały pocieszały i namawiały do protez czy czegoś tam, ale on nie chciał:

– Nie będę podskakiwał na drewnianej pale!

Wózka też nie chciał. Chodził o kulach, a na dalsze spacery Marek z Bartkiem wozili go taczką. Bogusia prawie nic nie mówiła, tylko stale całowała go w czoło albo w policzek. A on płakał. Któregoś ranka, po przebudzeniu znalazł leżącą obok karteczkę:

– Kochany, dłużej nie mogę. Nie gniewaj się na mnie.

Znowu nic nie wiedział. Co robić? Jak? Co powiedzieć chłopcom? Wymyślił jedno dobre tłumaczenie:

– Mama zachorowała, ale nie trzeba się martwić.

Sam też już nie płakał. Dużo pił.

Czas szybko leciał, przynajmniej to jest niezawodne. Martwił się, że Bartek i Marek wydorośleli, ale nie dorośli.

– To przeze mnie

Mieszkali z nim, pomagali we wszystkim, zawsze razem pili, czasem było głośno. On osiwiał i bardzo wychudł. Coraz ciężej oddychał i ciągle trzymał się za klatkę. Wyskoczył mu guz, który stale się powiększał.

– Tato, zawieziemy cię do lekarza!

– Nie mam takich planów

I umarł. Czasem myśleli, że to sen. Jeszcze nigdy nie było tak, żeby ojciec nic nie powiedział, nie zapytał, nia pośmiał się, nie przytulił.

– Wstawaj tato, napij się z nami! – krzyczał Marek

Płakali. Ojca nie było.