Żaden Bóg nie objawił mi swej twarzy

W czeluściach myśli, gdzie gwiazdy płoną jak iskry,

Tam, gdzie czas się plącze w tańcu z przestrzenią,

Dusze wędrują jak mgły, poszukując odpowiedzi,

Na pytania, które w naszych sercach tlą się jak tajemnica.

Bo żaden człowiek nie zna tajemnicy wszechrzeczy,

Bo żaden Bóg nie objawił mi swej twarzy,

Lecz może sens tkwi właśnie w nieskończoności,

W tej niepojętej dla ludzkiego umysłu,

W tej nieograniczonej dla ludzkiego serca,

W tej niezgłębionej dla ludzkiego ducha.

Wta­piam się w Cie­bie my­ślą, czu­ję Cię w sen­no­ści

Sfer prze­strzen­nych, w dróg mlecz­nych rozwieje świe­tla­nych,

Czu­ję Cię w mo­im wła­snym pra­gnie­niu nir­wa­ny,

I wciąż od­ra­dza­ją­cych się rządzach ludz­ko­ści.

Życie trwa tylko tyle ile trwa jeden dzień,

rodzisz się, budzisz potem umierasz kończy się sen,

Pamięć jest złudzeniem tworzonym na jawie,

Życie nie ustaje wraz z Twoim ostatnim tchem,

Życie to cykl wieczny co nie kończy się...

Bo w prawdzie ukryta jest moc reinkarnacji,

Która płomienistą drogę ku niebu przemierza,

Przenosząc duszę, jak śpiewające echo,

Na kolejne strony istnienia w tym świecie.

Niech ta nieskończoność będzie Twoim przewodnikiem,

Wędrujmy cały czas przez kosmiczne przestrzenie,

Poszukując odpowiedzi na nasze pytania,

Które wciąż w naszych duszach tlą się jak gwiazdy na niebie.