Zaginiona

Szukałam jej w opuszczonych kościołach

Pod krzyżami i na zakurzonych obrazach

Do których modlitwy wznosiło wiele ludzi

Gdzie wiara pozwalała im dalej żyć

Szukałam jej w obskurnych barach

Chociaż nigdy jej tam nie spotkałam

A bywałam tam często z powodu jej nieistnienia

Wśród pustych butelek pozwalających zapomnieć

Wyczekiwałam jej w progu drzwi moich

Siedząc w pustym fotelu z papierosem w dłoni

Co wieczór wmawiałam sobie, że tym razem przyjdzie

Że w końcu nastanie moment, kiedy o mnie pomyśli

Nie powiem, często wyrzucałam ją z życia

Może dlatego, że tak wiele razy mnie zawodziła

Bo kiedy jej najbardziej potrzebowałam

Na moje prośby odpowiadało jedynie echo samotności

Zamówiłam ostatnio sobie pomnik

Stwierdziłam, że znieść siebie dłużej nie mogę

Poszłam na cmentarz zobaczyć, gdzie będę sypiać

I czy z tego miejsca lepiej będzie widać gwiazdy

Nie zaskoczona byłam brakiem jej obecności

Opuszczona szłam rytmem poloneza do walca tańczących świec

W pewnym momencie muzyka wiatru ustała

I zobaczyłam jej imię na jednej z płyt

Tutaj umarła, choć nigdy nienarodzona

Spoczywa od wielu, wielu długich lat

Opuszczony był jej pomnik, w cieniu się skrywał

Tylko od światła księżyca odbijał się wyraz

Nadzieja