zagubieni w półświecie

do drzwi zapukał nowy dzień

pora wstać otworzyć się na świat

od nowa szukać początku lat

zagubieni biegniemy w nieznane

zagadki las cień drzew smutku ślad

na policzkach słone jezioro wypełnia zmarszczki

strach się bać w niezwykle dziwnym dniu

czuję niedosyt drżenie mięśni rąk

zapinam kurtkę z kapturem szarym

wychodząc naprzeciw nie patrzę

za ramię co było przyczyną nieistotne

jest mi przykro lecz wygodnie

spoglądam na zegarek nie ma wyjścia

nie jestem pewien nie jestem dumny

zamykam się na portalu nie widzę

ludzi do których należą moje słowa

oceniono mnie nie najlepiej szkoda

taka jest prawda nie ma co

trzeba popatrzeć w niebo

wziąć się w sobie wolnym

napisać coś do wszystkich