Zagubiony

Dzień wstał pochmurny, ale ciepły i bezwietrzny. Po ulewnej nocy na źdźbłach trawy lśniły kropelki deszczu, w powietrzu rozchodził się zapach bazylii i lawendy, niecierpliwie wyciągających ukwiecone łodygi do słońca, które próbowało wyjrzeć przez sunące nisko chmury. Idący uśpioną uliczką mężczyzna zwolnił kroku. Na głowie miał czarną bejsbolówkę, spod której wystawały kępy siwych włosów. Z szerokich ramion zwisała mu koszula na krótki rękaw, oliwkowego koloru w jaśniejsze, poprzeczne pasy, wyblakłe nieco na plecach od częstego noszenia koszuli na morskim wietrze i słońcu. Mężczyzna przystanął i spoglądał dookoła przez czarne okulary, zupełnie niepotrzebne, gdyż promienie słoneczne tylko sporadycznie rozjaśniały werandy jednorodzinnych domów, ustawionych ciasno rzędem, jakby to były burty parowców zacumowanych przy nabrzeżu łagodnie zakrzywionej rzeki.

„Pora wracać” — wyszeptał do siebie, lecz właśnie słowo „wracać” obudziło w nim jakieś niejasne uczucie niepokoju. Zawrócił do miejsca gdzie na niewysokiej skarpie stał prosty dom z czerwonej cegły. Okien w przedniej ścianie nie zasłaniały firanki, pod skrzynką na listy piętrzyła się sterta pożółkłego papieru, podwórko porastała trawa po kolana, nie koszona od dłuższego czasu.

„Dalej, którędy?” — Patrzył na zaniedbany dom ze zdziwieniem, czemu nie zauważył go wcześniej. „Pewnie wracam złą drogą” — pomyślał z ulgą, lecz zaraz uczucie wcześniejszego niepokoju powróciło ze zdwojoną siłą. Bo jeśli wraca złą drogą, może to oznaczać tylko jedno: nie wie którędy iść, a wtedy każda ulica prowadzi donikąd. Rozmyślał przez chwilę, jak to możliwe, żeby tak zupełnie bez powodu zapomnieć drogę powrotną do domu. Nigdy wcześniej mu się to nie przytrafiło. Z drugiej strony wszystkie dolegliwości brały początek w pojedynczym zdarzeniu, zazwyczaj całkiem niewinnym: ból pięty, dzwonienie w uchu, dokuczliwy ucisk wypełniający klatkę piersiową. Każda z tych przypadłości przychodziła znienacka, bez uprzedzenia, nie dając czasu na podjęcie środków zaradczych. Gdyby ktoś go ostrzegł, że straci orientację w miejscu odwiedzanym dziesiątki razy, nie wychodziłby w ogóle z domu, albo zrobił to w towarzystwie małżonki. Jednak żona była teraz daleko stąd, a on nie zabrał telefonu, bo jego noszenie uważał za zbyteczną uciążliwość. Ponadto za pomocą telefonu ktoś niepowołany mógłby rejestrować jego ruchy. Być śledzonym, czy zagubionym, co jest gorsze?

Żałował własnej lekkomyślności, miał do siebie pretensje, mimo to usiłował zachować zimną krew, a nawet próbował odzyskać poczucie humoru. Cała sytuacja zakrawała na dobrą zabawę. Kiedyś oglądał w telewizji program o człowieku, który wyszedł z domu na krótki spacer, a znaleźli go dopiero po dwóch dniach, całkiem komicznie, śpiącego w parku zaledwie kilka przecznic od własnego domu. Do czegoś podobnego na pewno nie dojdzie. Wystarczy, że zatrzyma przejeżdżający samochód, albo zapyta tę grubą kobietę obserwującą go ciekawskim wzrokiem przez furtkę w ogrodzeniu. Zna przecież swój adres, ale jakie to ambarasujące! W tak prostej sprawie być zdanym na obcych ludzi, jakby był człowiekiem upośledzonym. A jego mózg, czy wciąż działa sprawnie? Dla pewności wykonał w głowie kilka rachunków: iloma sześcianami można zsumować liczbę 1729? Obliczył z łatwością, w takim razie szwankować musi jego pamięć. Tam jest ukryta mapa. Widział ją jak we śnie: leżała na dnie wiadra z wodą, pomarszczona papierowa papka, bez zaznaczonych wyraźnie kształtów, symboli, napisów…

Przeczytał nazwę ulicy, którą właśnie szedł. Brzmiała dziwnie i nieznajomo, następna również, lecz nie to go martwiło. Nazwy ulic nie miały znaczenia, nie oznaczały nic konkretnego, dlatego ich nie zapamiętywał. Czego nie mógł zrozumieć to brak drogowskazów, punktów charakterystycznych, dzięki którym można przemierzać okolicę. Teraz wszystko wyglądało jednakowo: ani obco, ani swojsko, tylko nijako, jak choćby ten krzak przerośniętej cytryny, zginającej ku ziemi gałęzie pod ciężarem dojrzałych owoców. Miał nadzieję, że to drzewko nieomylnie skieruje go na właściwą drogę, lecz kilka domów dalej natrafił na podobne, i jeszcze jedno, a wówczas uświadomił sobie, że ten cytrusowy szlak nigdzie go nie zaprowadzi, bo tutaj cytryny i pomarańcza rosną przy co drugim domu; są nieodłączną ozdobą krajobrazu, spotykaną równie często co plumeria, która za kilka tygodni wypuści korony kwiatów: żółtych, czerwonych, różowych… Rozmaitość otoczenia i różnobarwność przedmiotów stanowiła w tej chwili przeszkodę nie do przebycia.

Instynkt podpowiadał iść z biegiem słońca, cały czas na zachód, lecz rozum powątpiewał w skuteczność tej metody. „Muszę się cofnąć do poprzedniej krzyżówki” — postanowił zdesperowany, ale na rozstaju dróg, nie miał pojęcia dokąd iść dalej. Przed sobą miał trzy możliwości, na następnym rozwidleniu to samo; za każdym skrzyżowaniem liczba kombinacji rosła piramidalnie. Niespodziewanie ogarnęło go przerażenie: ile czasu upłynie zanim przestanie krążyć po okolicy na oślep? Uczucie przerażenia szybko minęło, ale jego miejsce zastąpiła złość, że coś takiego musiało go spotkać akurat teraz. Mokra koszula kleiła się do pleców, ocierał chustką spoconą twarz. „Iść, ruszać nogami, nie tkwić w jednym punkcie” — powtarzał sobie — „w końcu muszę trafić w znajome miejsce, albo cała ta amnezja przeminie”. Wierzył, że to co się z nim dzieje jest chwilowe, że zwiększony wysiłek przywróci mu pamięć, właściwie nie całą pamięć, bo nie zapomniał swojej żony i dzieci, wciąż pamiętał wiele szczegółów z ich życia, ale jak z gąszczy myśli wydobyć ten najcenniejszy fragment zawierający szczegółowy plan osiedla?

Przyspieszył kroku, bo nad konarami drzew zamigotały ze szczytu masywnego słupa znajome łuki w kształcie litery M. Po wspinaczce na wierzchołek wzgórza zrobił głęboki wdech, potem następny. Zewsząd było czuć ostrą woń soli i słonecznikowo-rzepakowej mieszanki przepracowanego oleju. Rzucił okiem na kopiec świeżo wybranej ziemi, pojemniki na śmieci po drugiej stronie ulicy i zamarł w bezruchu. Coś ścisnęło go za gardło. Znowu patrzył na błyszczące rusztowanie zmontowane przy ścianie budynku. Nie przypominał sobie tego miejsca. Musiał być daleko od domu. W panice zaczął pędzić przed siebie. Biegł betonową alejką wijącą się wśród zielonych pagórków, u jej końca minął metalową barierę i zniknął w wąskim przejściu między niskimi budynkami. Budynki stały blisko, niemal uderzając w siebie dachami. „Specjalnie tak postawili, żeby utworzyć pomost dla przebiegłych gryzoni” — przebiegło mu przez głowę. „One zawsze znajdą drogę”.

Odtąd tylko natarczywe krakanie dzierzbowronów sygnalizowało, że mężczyzna idzie niestrudzenie dołem do przodu. Wkrótce zatrzymał się zdyszany przed pierwszym napotkanym domem. Domu nie wyróżniało nic szczególnego; wyglądał równie tajemniczo co wszystkie domy na tej ulicy. Zapukał w drzwi, zza których po krótkiej chwili przywitały go zaniepokojone oczy żony. „Co tutaj robisz?” — zamierzał rzec, lecz w ostatniej chwili zamknął usta.

— Gdzie się podziewałeś tyle czasu? — spytała żona.

— Taki piękny dzień, szkoda było wracać — wymamrotał pod nosem i w tym samym momencie uwierzył, że mówi najszczerszą prawdę.

Komentarze (66)

Szpilka dwa lata temu

Demencja albo ciężkie choroby psychiczne to najgorsze, co może nam się przydarzyć. Ładnie i przejrzyście opisałeś stan ducha człowieka, który miał problemy z pamięcią, podobuje ??

Narrator dwa lata temu

Szpilka, tak, w końcu to umysł determinuje kim jesteśmy. Cieszy mnie, że się podobało. ?

befana_di_campi dwa lata temu

Nie powiem, że jest to demencja. Dopowiem, iż jest to męczący sen zawsze w momencie przenikania się Równoległych Światów. Znam to z autopsji; nie tylko zresztą ja :)

Narrator dwa lata temu

befana_di_campi masz rację. W pewnym sensie wszystko jest snem, dopóki się nie stanie jawą. Dziękuję za czas poświęcony na przeczytanie.?

befana_di_campi dwa lata temu

Narrator O, i nawet odnalazłam, swój popełniony kiedyś [na ten temat] wiersz:

Drugi świat

Tam perspektywa jawi się szklaną banią -
niebo posiada pułap, ziemia gęstość (u)miarkowaną;
z górami pagórki zawsze są z okien mile oglądane -
Świat Inny, niekoniecznie mój, bo oto nostalgia

już psim zębem łapie za nogę, o rękaw zahacza,
o spłowiałe kolory, o siedziby wymarłe,
gdy ja pętam się blada niby znikąd mara
krzycząc przez drogę do kogoś, żeby suchą stopą

rzekę sforsował szarą jak ten ścierny papier.
Którą ścieżką do domu, pytam siebie przekornie?
Psychodeliczne Światło przeźroczyście spogląda

na mnie – choć wymęczoną – jeszcze całkiem żwawą,
gdyż akurat wtedy będę mogła zasnąć
pod zieloną kołdrą na wieczność. Niedokonaną

16.01.2020

Narrator dwa lata temu

befana_di_campi,

to niezwykły wiersz pełen oryginalnych myśli i głębokich uczuć. Czemu nie opublikujesz go na swojej stronie? Szkoda zamieszczać tutaj, bo komentarzy nikt nie czyta, jak zlecą z głównej strony.

Niemniej jednak czuję się wyróżniony. ?

befana_di_campi dwa lata temu

Narrator Nie jest szkoda :-))) Po co pałującym klonom sprawiać satysfakcję?

Serdecznie :)

Patriota dwa lata temu

befana_di_campi a czy to jest sonet?

Zagubiony

Komentarze (66)

Napisz komentarz