Zagubiony syn

Adam był młodym człowiekiem, który nie był zadowolony ze swojego życia. Nie lubił swojej pracy, swojej rodziny i swojego miasta. Marzył o podróżach, przygodach i bogactwie. Pewnego dnia postanowił porzucić wszystko i wyjechać do innego kraju, gdzie mógłby spełnić swoje marzenia. Poprosił więc swojego ojca o część spadku i odszedł bez pożegnania.

W nowym kraju Adam początkowo cieszył się wolnością i rozrywką. Wydawał pieniądze na imprezy, alkohol i kobiety. Nie dbał o nic poza sobą i swoją przyjemnością. Nie interesował się ani Bogiem, ani ludźmi. Jednak po pewnym czasie jego pieniądze się skończyły, a wraz z nimi jego przyjaciele i zabawa. Został sam, bezdomny i głodny. Nie miał nikogo, kto by mu pomógł lub pocieszył.

Wtedy nastała wielka klęska głodu w tym kraju. Adam nie miał co jeść ani gdzie spać. Znalazł pracę u pewnego rolnika, który kazał mu pasać świnie. Adam był tak głodny, że chciał jeść to samo co świnie, ale nikt mu nie dawał. Wtedy zrozumiał, jak bardzo się pomylił i jak bardzo zgrzeszył przeciwko Bogu i swojemu ojcu. Postanowił więc wrócić do domu i prosić o przebaczenie.

Wstał więc i ruszył w drogę powrotną. Był brudny, chudy i obdarty. Bał się, że jego ojciec go nie przyjmie lub ukarze. Ale gdy był jeszcze daleko, jego ojciec go zobaczył i pobiegł mu na spotkanie. Objął go i ucałował. Nie słuchał jego wyznań i usprawiedliwień. Powiedział tylko do swoich sług: "Przynieście szatę najlepszą i ubierzcie go; dajcie mu pierścień na rękę i sandały na nogi; przyprowadźcie cielca tucznego i zabijcie; będziemy jeść i bawić się; bo ten syn mój był umarły, a ożył; był zagubiony, a został znaleziony". I zaczęli się weselić.

Tak Adam odnalazł drogę do domu, do Boga i do siebie samego. Zrozumiał, że prawdziwe szczęście nie polega na posiadaniu rzeczy czy przeżywaniu emocji, ale na miłości i przebaczeniu. Zrozumiał też, że Bóg jest jak miłosierny ojciec, który zawsze czeka na swoje zagubione dzieci i cieszy się z ich nawrócenia.