Zakładam słuchawki

Wchodzę do pokoju. Siadam wygodnie w fotelu i przysuwam się do biurka. Biorę w ręce ociężałe słuchawki, zakładam je i dopasowuję do głowy. Lewa dotyka zimnego plastiku, a prawa szuka metalowego narzędzia śmierci. Kilka kliknięć. Zamykam oczy. Głośny warkot silnika budzi mnie do życia. Otwieram oczy. Zaraz za mną stoi Żenia – mój dowódca. Przede mną siedzi kierowca – Michalij oraz Artem, który obsługuje karabin maszynowy. Po prawej stronie ładowniczy właśnie podnosi pocisk. Odłamkowy, kaliber 85mm. Niestety nie znam jego imienia, ale zawsze mówiliśmy na niego „Szybki”. Pseudonim nie jest oryginalny, ale prawdziwy – Szybki jest ponoć legendą. A ja? Celowniczy. Wszyscy zamknięci w metalowej trumnie z wieżą i lufą.

- Michalij, podjedź kilka centymetrów, proszę... – mówię, a zaraz potem czołg rusza się.

Chwytam za korbkę po lewej stronie u góry i kręcę, a wieża się przesuwa. Przykładam oko do celownika. Krzyżyk jest idealnie na środku wieży tego Kotka. Ten strzał powinien wyeliminować załogę, a to przynajmniej. Przy odrobinie szczęścia Tygrysek wyleci w powietrze...

- Masz to, Szybki?

- Gotowe.

Pewnie łapie się wajchy po mojej prawej stronie. Jeszcze raz sprawdzam kąt i odległość. Dobrze, teraz mogę uderzyć. Krótki zgrzyt wydobywa się z nienaoliwionej przekładni, ale szybko ustępuje innemu dźwiękowi... Nasze działo sie odezwało. Pociągnęło nas wszystkich do tyłu. Wyleciał pocisk. Spotyka się ze swoim Kotkiem. Prezbija pancerz. Wszystko co wydarzy się później jest bardzo intymne. Nikt nie wie co dzieje się między tymi dwoma. Chyba zaiskrzyło – wieża wylatuje w powietrze...

Warszawa. Niegdyś piękne miasto. Teraz jego zgliszcza... szaroniebieskie i bladozielone ludziki bawią się w chowanego. Te pomalowane na szaro i te na zielono, samochodziki grają w zbijaka, a piłki latają między ruinami. Jedziemy dalej, kolejna ulica, skrzyżowanie, ulica. Seria z CKMu i oddany strzał z działa. Kilku dostało, budynek runął – czysto – można jechać dalej.

Huk. Ogromny huk. Zabrzmiało jak działo 88mm. Po krótkiej chwili byłem juz pewny, pocisk przebił naszą wierzę, na nasze szczęście, nic nie zaiskrzyło. Przedziurawiono nas, światło wlewa się z dwóch otworów. Z torsu Żenii nie zostało nic.

-Kur...a mać... Znowu...

- Piotrek, zostawiłbyś już te gry. I nie chce więcej słuchać od Ciebie takich wulgaryzmów – odkrzyknięto mi gdzieś z kuchni.

- Dobrze, ciociu, będę się pilnował – kolejny krzyk.

Spoglądam jeszcze raz na wynik – 788 punktów – całkiem niezły. Ściągam słuchawki, opuszczam mój celownik i spust...