Zaklinanie Łaski

Spłoszona klaczka była pierwsza w porządku o moje życie,

wiszące wtedy na nieciągliwej karmelkowej grzywie.

Po upadku rozstąpiła się nade mną, z podkowami nad głową.

Szczęście wróciło i zarżała pytaniem w dłoń.

A od września zaczęli ogławiać i w szkole. Mogę pisać,

że chodzi już tylko w tym białym wierszu,

jakbym wreszcie spełnił obietnicę buraka.

(Pierdolniętym nie odpowiadam)