Zakochany w bólu

Jest noc.

Blask pojedynczych gwiazd na niebie zakłóca monotoniczną czerń świata.

On stoi pośród mroku, chcąc stać się z nim jedno.

Przymyka oczy by widzieć, by uchwycić raz jeszcze jej twarz. Oczy wpatrzone w niego, z czułością, z pragnieniem.

Oczy którym nie mógł uwierzyć.

Którym nie chciał uwierzyć.

Bo przecież nie ma wśród żyjących ani martwych kogoś, kto zdolny byłby go kochać.

Dotyka dłonią asfaltu na którym stoi. Mokry i zimny od deszczu.

Szuka jej łez wśród kropel deszczu.

Stoję obok, czekam aż odda mi się w całości.

Jej śmiech wybrzmiewa w jego głowie.

Ja słyszę tylko rytmiczne bicie jego serca i krople deszczu.

Chcę go tak bardzo, wiem że do mnie przyjdzie.

Wyrywam się z węzłów które ona założyła.

Ta której twarz jaśniała na jego widok, która szukała jego spojrzenia, która czekała na jego słowa.

Lecz on nie przemówił.

I już nigdy nie przemówi.

Jest mój.

Jestem rozpaczą, i pragnę go ogarnąć.