Zakrwawione ostrze

Widzę rodzicielkę mą.

Z ufnością dziecka tulę ją.

Nagle ból –

a w oczach mych widok krwawy,

niemożliwy do przyjęcia sercem niewinnym.

W dłoni jej ostrze,

ubrudzone krwią miłości syna.

Rana zadana głęboko,

z premedytacją mordercy.

Nie ciało,

lecz dusza ma umiera.

Choć czas ją goi,

wciąż sączy się z niej krew

zaczerniała od lat.

I oto dziś,

w sali zimnej jak marmur,

staję przed osobą nadaną

z imienia boskiego i ziemskiego.

Słucha.

Ocenia.

Zadaje pytania,

by zrozumieć tę zbrodnię,

lecz w jej spojrzeniu więcej chłodu niż litości.

Na sali ciężar słów unosi się jak dym.

A ja – świadek swego własnego bólu –

mam mówić,

mam otworzyć blizny,

mam nazwać to,

czego nazwać się nie da.

A ty, czytelniku, pamiętaj –

najgłębiej ranią ci,

którym zbyt ufamy.