Zamarzanie

dołki na policzkach

nie uśmiechały się

były akcentem po pięściach

podpierającym samotność

łokcie wbite w stół

chroniły stygnącą herbatę

czasem wykonywała ruch w kierunku okna

za którym zima

soplami i dzwoneczkami

zmuszała do wstania

dłonią zbierała szron z parapetu

nie tajał

Komentarze (13)

Grain 13.01.2022

Pamiętam jak teść zamarzał do środka.
Tak jest.

Nuria 13.01.2022

Często wśród starych ludzi słyszę określenie: "dogasam", a więc tracę ciepłotę ciała i wówczas nawet szron zgarnięty w dłoń nie będzie tajał, bo i to i to jest zimne.

Dekaos Dondi 13.01.2022

Nurio↔Ładnie napisane, a ostatnie dwa wersy dwojako zrozumiałem. Dla "szronu" to lepiej, że nie taje jego tożsamość,
ale inaczej, gdy oszronione np: serce, co nie daje ciepła... :)?↔Pozdrawiam:)↔%
Twój styl wierszy... rozpoznawalny jakby:)

Nuria 13.01.2022

Jest tak jak napisałam w odpowiedzi Grainowi. Kiedy stygniesz ciepłota dłoni równa się temu zgarniętemu szronowi. Nie tylko serce / uczuciowo/ stygnie, ale i taka np. dłoń i reszta ciała.

Już któryś raz wspominasz o moim rozpoznawalnym "jakby" :) stylu........być może, że już gdzieś w przestrzeni internetu i nie tylko się potkaliśmy:)

Dekaos Dondi 14.01.2022

Nurio↔Możliwe, że tak.
Tak sobie pomyślałem, że wiersze(szczególnie metaforyczne)
można przyrównać do "niedokończonej rzeźby"
którą osoba czytająca, musi sobie→"dorzeźbić do końca"
a produkt finalny, będzie każdy inny. Tak już jest z poezją.
No chyba, że Twórca, wytłumaczy. A może lepiej nie tłumaczyć?↔Pozdrawiam:)?