Zamieć

Miasta nikną w bieli,

drogi znikają bez śladu,

samochody milkną w ciszy.

Tylko wiatr rozbrzmiewa gniewnie,

a świat bieleje w mgnieniu oka.

Zamieć,

jakby oszalała,

pędzi niczym odrzutowiec.

Wdziera się wszędzie –

aż po najdalsze rancza,

zasypując wszystko śnieżnym puchem.

Przy świecy,

gdy prąd gaśnie,

skupiam wzrok na cichym płomieniu.

Latarnie zamierają w bezruchu.

Tulę bliskich przy kominku,

a baśnie ogrzewają nasze myśli,

rozpraszając chłód wieczoru.

Kroczysz z kąta w kąt,

zaglądasz w okno raz po raz.

Czytasz gazetę,

ale czas płynie

powoli, jak żółw w zaspach.

W końcu zamieć odchodzi w dal.

Wychodzimy na podwórze,

by tworzyć anioły w śniegu.

Słońce wita nas ciepłym spojrzeniem,

jakby chciało ogrzać nasze serca.

Mówisz wtedy:

„Jest pięknie.

Niech tak zostanie.

Chociaż na chwilę.”

Autor wiersza

Damian Moszek.