"Zapamiętaj tylko mój uśmiech" proloque

̶"̶O̶b̶u̶d̶z̶i̶ł̶a̶m̶ ̶s̶i̶ę̶ ̶t̶e̶g̶o̶ ̶d̶n̶i̶a̶ ̶t̶a̶k̶,̶ ̶j̶a̶k̶b̶y̶ ̶m̶i̶a̶ł̶ ̶b̶y̶ć̶ ̶t̶a̶k̶i̶,̶ ̶j̶a̶k̶ ̶k̶a̶ż̶d̶y̶ ̶i̶n̶n̶y̶.̶

̶Z̶w̶y̶k̶ł̶y̶.̶ ̶N̶u̶d̶n̶y̶.̶

̶P̶o̶ ̶p̶r̶o̶s̶t̶u̶ ̶k̶o̶l̶e̶j̶n̶y̶ ̶u̶d̶a̶w̶a̶n̶i̶a̶ ̶p̶r̶z̶e̶d̶ ̶s̶a̶m̶ą̶ ̶s̶o̶b̶ą̶,̶ ̶ż̶e̶ ̶m̶o̶j̶e̶ ̶u̶c̶z̶u̶c̶i̶a̶ ̶z̶a̶l̶e̶ż̶ą̶ ̶o̶d̶e̶ ̶m̶n̶i̶e̶.̶"̶

W mym zamku ostatnio roi się od dziwnych ludzi.

Chodzą i coś mówią.

Może powinnam ich wygnać?

Niestety wszyscy moi rycerze bronią mnie aktualnie od czegoś innego.

Ale dam radę.

Jestem księżniczką. Może niedługo królową?

Kto mnie ukoronuje?

Może ja sama siebie?

Schodzę na dół i widzę moich służących podających mi na stół...

Marszczę brwi.

Potrząsam głową i zaczynam jeść.

Jem właśnie cudowne śniadanie.

Jajko jest idealnie wysmażone, boczek również. Masło idealnie roztopiło się na toście. Sok pomarańczowy jest idealnego, pomarańczowego koloru.

Jest ręcznie wyciskany.

Wygląda na to, że dzisiejszy dzień rozpoczyna się perfekcyjnie.

Służaca doradza mi się przrbrać, dlatego to robie.

Idę po schodach do mojej wieży i wybieram przepiękną, fioletową sukienkę.

Kiedy przebieram się w lustrze, widzę siebie. Piękną, młodą księżniczkę.

Moje długie włosy opadają na ramiona. Są kręcone.

S̶ą̶ ̶o̶k̶r̶o̶p̶n̶i̶e̶ ̶s̶z̶a̶r̶e̶

Postanawiam zejść na dół. Zobaczyć się z moimi podwładnymi.

Widzę młodego, przystojnego chłopaka. Ma problem z agresją. W środku jednak jest niewinnym chłopczykiem, który stracił mamę na swoich oczach.

Bezdomnego starca. Żal to jedyne co czuje.

Kobietę w ciąży, jej kochanek ją zostawił.

Jakież to smutne.

I jestem ja, szczęśliwa, bezstroska księżniczka.

Nagle widzę nieznaną twarz. Przyglądam się jej.

Z jakiegoś powodu chowam się przed nią za rogiem.

To...

Wiedźma?

Księżniczka?

Brakuje mi już pomysłów.

Nie znam jej.

Uciekam.