Zapomniane

Twoje włosy są już inne,

Twoje oczy takie zimne,

Twoje serce takie twarde,

a Twój urok zapomniany.

 

Teraz mnie nie widzisz,

teraz mnie nie słyszysz,

tyłem stoisz, gdy ja jestem.

Czy ja kołem piątym tu na wozie?

 

Tak? Czemu mi nie powiesz...

Wstydzisz się? Ach... no tak...

Ty nawet nie znasz mnie...

A ja tak bardzo kocham Cię…

 

Ból niesiesz dla mnie homeryczny,

okrutny i niebywały,

lecz ja to wszystko przyjmę za Ciebie,

mimo iż się nie znamy...

 

Ps. Nie musicie krytykować, to tylko dla mnie jest. Nie chcę być poetką, tylko zauważoną przez człowieka dziewczyną...

Zapomniane
Autor: martinetka_wb
Czytano 82 razy
Data dodania: 14.11.2023

Średnia ocena: 2.3  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (4)

  • Sandra pół roku temu
    Nie trzeba być poetą żeby pisać wiersze :)
    Żeby się pokazać na portalu pisarskim nie trzeba też pisać wierszy – może proza? Tam też można się wylać z emocji nawet bardziej niż w wierszu. Tylko taka propozycja :)
  • Sandra pół roku temu
    Po drugie myślę, że nie musisz pisać takiego PS. Świat widzi każdego – nie każdy to wie. A taka wiadomość na końcu wiersza go po prostu, że tak się wyrażę, usztucznia. Jakby nie był prawdziwy.

    I drugie pytanie; wiersz jest prawdziwy, czy tylko na pokaz, z konkretnego okresu w życiu? Tutaj nawet autor musi sobie odpowiedzieć
  • martinetka_wb pół roku temu
    Dziękuję, następnym razem zwrócę na to uwagę 😊
  • martinetka_wb pół roku temu
    wiersz jest prawdziwy, nie wstawiam na pokaz

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania