Zapomniany kirkut

Na kirkucie cisza i zapomnienie.

Nikt nie odwiedza starych grobów.

Tylko wiatr szepcze modlitwy,

A liście szeleszczą jak łzy.

Na kirkucie brak śladu życia.

Nikt nie zapala zniczy i świec.

Tylko chwasty i śmieci rosną,

A ptaki krzyczą jak krzyk.

Na kirkucie ból i cierpienie.

Nikt nie pamięta ludzkich losów.

Tylko kamienie i napisy świadczą,

A gwiazdy błyszczą jak znak.