Zaślepienie

- Wejdźmy do środka - powiedział Marcin i ruszył, nie dając Olkowi szansy na reakcję.

Wszedł po schodach i stanął pod frontowymi drzwiami, czekając, aż Olek do niego dołączy. Stał nad nim, obserwując, kiedy ten wsuwał klucz do zamka.

Daria szła za nimi. Kiedy znaleźli się w kuchni, Olek jakby się nastroszył. Był uważny i czujny. Zaciskał dłoń na kiju tak silnie, że aż pobielały kostki na jego rękach.

- Jaki macie problem? - zapytał Olek, kierując pytanie do Marcina.

- Dziś po południu to Szymon Kurek miał problem - odparł Marcin. - Ktoś rzucił kamieniem we frontowe okno jego mieszkania.

- To bardzo źle - powiedział Olek beznamiętnym głosem.

- Powiedziałbym, Olek, że moim zdaniem ty to zrobiłeś.

Olek zaśmiał się niepewnie.

- Uważacie, że mam czas na to, by biegać po okolicy i rzucać cegłami w okno jakiegoś faceta? Mam swój biznes i muszę o niego dbać. Bywają dni, że nie mam czasu się wyspać, nie w głowie mi więc jakieś wycieczki.

- Dlaczego uważasz, że to była cegła? - zapytała Daria.

Olek z trudem przełknął ślinę.

- Zgadywałem.

Marcin wyrwał mu z ręki kij.

- Szymon pracował dla twojej rodziny prawie pięćdziesiąt lat.

- Wiem o tym - odparł Olek, cofając się o krok.

- Były czasy, kiedy twój ojciec płacił mu jedzeniem zamiast pieniędzmi, bo w przeciwnym wypadku nie byłoby go stać na pomocnika. - Marcin bawił się kijem. - Pamiętasz te czasy, Olek?

Olek zaczerwienił się.

- Jasne, że pamiętam.

- Pozwól, że ci coś powiem, chłopcze - powiedział Olek, wsuwając czubek kija pod podbródek Olka. - I uważnie mnie słuchaj, kiedy będę mówić. Szymon Kurek nie tknął tej dziewczyny.

- Jesteś tego zupełnie pewien?

Daria dotknęła kija i opuściła go. Podeszła do Olka i popatrzyła mu w oczy.

- Ja jestem pewna - powiedziała.

Olek odwrócił wzrok pierwszy. Jego spojrzenie powędrowało ku podłodze. Zaczął nerwowo bawić się dłońmi. Potrząsnął głową i ciężko westchnął. Kiedy uniósł głowę, odezwał się do niego Marcin:

- Musimy porozmawiać.