Zastępstwo za kolczastym drutem

Phil był niezastąpiony. Pracę zaczynał bardzo wcześnie. W magazynie ładował vana, zawoził materiały do Long Bay, a po południu dostarczał gotowy towar. Po drodze kupował karton piwa, połowę zostawiał w lodówce, żebyśmy do domu nie wracali o suchym pysku. Każdego czerwca, wtedy gdy jest najzimniej, zabierał swoją kobietę do Bali na wakacje. Spędzał je w leżaku na plaży w Kuta, z nieodłączną butelką browaru Bintang w ręku i miską krewetek na brzuchu. Gdy już się wygrzał, uciekał za chłodem w góry, na plantacje kawy i pieprzu. Do pracy wracał wypoczęty i pełen energii. Był tylko jeden problem — nie miał go kto zastąpić.

Saro pomagał mi zanosić skrzynie. W ich wnętrzu znajdowały się kable różnych kolorów, ucięte do wymaganej długości, albo zwinięte na szpulach i dużych bębnach. Zapakowane w pudełkach leżały rozmaite wtyczki, opaski zaciskowe, termokurczliwe kawałki plastiku i narzędzia: szczypce, obcęgi, opalarki, noże z wymiennymi ostrzami — wszystko czym się można zranić używając niezgodnie z instrukcją. Saro pochodził z Iranu, ale uważał się za Armeńczyka, tak jak jego rodzice. Podkreślał to przy każdej okazji. Wzruszony jego patriotyzmem podarowałem mu płytę z muzyką do baletu „Gajane”. Nucił z niego w kółko jedną melodię, jakby szczególnie wpadła mu w ucho. Od tego momentu byliśmy dobrymi kumplami. Pomagaliśmy sobie w pracy, a po fajrancie zaglądali do pubu lub klubu weteranów.

— Czemu sam tam nie pojedziesz? — zapytałem, kiedy skończyliśmy załadunek.

— Nie mogę. Ostatnim razem ściąłem się z Abdulem.

— Ale to było rok temu.

— Abdul nigdy takich rzeczy nie zapomina.

Też powinienem odmówić, ale zaproponowano mi dużą premię. Poza tym, byłem ciekaw czy praca w Long Bay jest rzeczywiście niebezpieczna, jak o tym krążyły słuchy. Następnego ranka wstałem o piątej. Wysiorbałem kilka łyków gorzkiej herbaty. Dookoła wszystko spało głębokim snem. Uruchomiłem vana stojącego na ulicy przed domem. Po chwili powiało ciepłym powietrzem z kratek wentylacyjnych przy kierownicy. Poczekałem aż w kabinie się ociepli i dopiero wtedy ruszyłem drogą przez miasto, a właściwie pod miastem, tunelem ułożonym na dnie zatoki. Tunel stanowiły zespawane w jeden ciąg betonowe segmenty, z których wypompowano wodę. W szczycie wlókłbym się w korkach dobrą godzinę, ale o świcie ulice były wyludnione, nie marnowałem czasu na skrzyżowaniach. Nim miasto poderwało się na nogi, dojechałem do miejsca gdzie droga wykręca pętlę wokół obszernego parkingu z latarniami na wysokich słupach. Pusty plac wyglądał posępniej niż w słoneczne popołudnie, gdy byłem tu przedwczoraj. Zza okna dyżurki obserwował mnie strażnik w mundurze służby penitencjarnej. Na widok trzymanej w rękach automatycznej strzelby, sięgnąłem do kieszeni, żeby pokazać mu swój identyfikator. Po chwili bramę otwarto i wjechałem do środka. Do vana podeszło dwoje innych strażników w długich płaszczach przeciwdeszczowych. Mężczyzna kucając zaświecił latarką pod podwoziem. Kobieta odsunęła drzwi, wlazła do środka i z góry świeciła po skrzyniach i pudłach. Miała zapadającą w pamięć twarz o delikatnym makijażu, dobrze harmonizującym z bladą cerą oraz granatowością czapki. Spokojnie czekałem aż skończą, a kiedy dali znać, że wszystko jest w porządku, przez wewnętrzną bramę wjechałem na szeroką, asfaltową jezdnię, po bokach ogrodzoną wysokim płotem z siatki i drutu kolczastego. Za ogrodzeniem, rzędem stały kilkupiętrowe budynki z zakratowanymi oknami. Minąłem kort tenisowy, boisko do rugby, trochę się zagapiłem i musiałem ostro zahamować w świetle reflektora na końcu drogi. Z ciemności wynurzył się stojący tam strażnik, otworzył furtkę i skinął na mnie ręką. Przejechałem na drugą stronę, lecz nim zdążyłem się rozpędzić, drogę zagrodziła mi następna bramka, której nikt nie pilnował. Otworzyłem ją jednym z kluczy przyczepionych do szerokiego pasa na spodniach. Volkswagena zaparkowałem niedaleko baraku o ceglanych ścianach i blaszanym dachu. Zgasiłem silnik i uchyliłem okno. Powiało rześkim, morskim powietrzem. Dookoła panowała cisza, w powiewach wiatru mącona stłumionym łoskotem bijących o skały fal. Nie potrzebowałem patrzeć na zegarek, bo dokładnie o szóstej z budynku wychodził Kevin. Był odpowiedzialny za moje bezpieczeństwo na terenie warsztatu. Przywitał mnie i weszliśmy do środka. Po prawej stronie znajdował się nieduży pokój, pełniący rolę biura. Przez szeroką szybę widać było całą salę, na niej stanowiska pracy, ustawione w dwóch rzędach. Kevin wybrał dwóch inmates i kazał im przynieść materiały i narzędzia z vana. Kiedy skończyli, usiedliśmy przy stole, resztki snu odgonić kubkiem rozpuszczalnej kawy, słodzonej brązowym cukrem. Z jednego z pudełek wyjąłem rolkę papieru termicznego i założyłem ją na bębnie faksu, stojącego na szafce obok biurka. Kevin sprawdził listę obecności. Tego dnia w warsztacie do pracy stawiło się dwanaście osób. Przypomniałem sobie radę, jakiej wczoraj udzielił mi Saro:

— Gdy tam będziesz, nikomu nie patrz w oczy, zwłaszcza Abdulowi.

Punktualnie o siódmej rozpoczęto pracę. Przeszedłem się po sali sprawdzić, czy nikomu nie brakuje materiału. Prawie wszyscy pracowali tu od kilku miesięcy, wystarczająco długo, żeby wiedzieć, czego się od nich wymaga. O dziewiątej zaterkotał faks. Na biurku rozpostarłem wyrwaną wstęgę papieru. Przedstawiała harmonogram na dzień dzisiejszy. Zbliżał się koniec roku finansowego, zamówienia się piętrzyły, więcej niż przewidywał plan. O dziesiątej mieliśmy pół godziny przerwy. Z torby wyjąłem kanapki. Widząc jak się zapycham kromkami miękkiego chleba z żółtym serem, Kevin powiedział:

— Jutro nie przynoś śniadania. Pokażę ci, gdzie można dobrze zjeść, za grosze.

Zrobiłem, jak mi poradził. Nazajutrz, w przerwie na lunch Kevin zawołał kolegę. Przepisy nie zezwalały na pozostawienie osadzonych bez nadzoru. Poszliśmy w kierunku dobrze znanego mi boiska. Za siatką przechadzali się odbywający karę. Większość grała w piłkę, kilku w tenisa, reszta tworzyła grupy dyskusyjne, bądź szwendała się luzem. Obgadywano detale, podopieczni nabierali formy przed następnym skokiem. Na nasz widok stojący najbliżej zrobił małpią minę, w odpowiedzi rzuciłem mu krzywe spojrzenie, co zwierz, kto człowiek, było kwestią punktu widzenia. Z pobliskiego bloku zaleciało egzotycznym aromatem bazylii i chili, dodatkowo wzbogaconym liśćmi papedy. Kevin zaprowadził mnie do okienka, za którym uwijało się dwóch Azjatów. Mieli na sobie te same szaro-brązowe ubranie, co więźniowie w naszym warsztacie, do tego w tymże kolorze czepki na głowach. Stojący za ladą z uśmiechem na ustał pytał co podać, odbierał zapłatę i już bez uśmiechu, krzykliwym głosem, w swoim języku drugiemu wydawał polecenie, z którego garnka nałożyć, jakim sosem polać. Za dwa dolary dostałem ćwiartkę lekko usmażonego kurczaka z górą czerwonego ryżu i prawie taką samą kopą warzyw. Usiedliśmy przy jednym z wolnych stolików w obszernej sali przy kuchni. Czekałem aż Kevin przełknie pierwszy kęs. Moje obawy skwitował wyrozumiałym uśmiechem.

— Nie otrujesz się, jedz spokojnie.

Żarcie było niezłe, dlatego kanapek więcej nie przynosiłem. Byłem z siebie zadowolony, bo praca szła zgodnie z planem. Rano przywoziłem materiały, wczesnym popołudniem skończone produkty zabierałem do magazynu. Tam były poddawane kontroli jakości, pakowane i wysyłane do odbiorcy. O wpół do czwartej odpoczywałem już w domu, popijając piwo i relaksując się słuchaniem muzyki. Ku memu zaskoczeniu więźniowie zachowywali się grzecznie. Byli kooperatywni i pomocni. Gdyby nie te ich ubrania myślałbym, że to normalni ludzie.

— To wszystko wyjątkowo niebezpieczni przestępcy — powtarzał Kevin. — Nie daj się podejść.

— Nawet ten hindus?

„Hindusem” nazywałem niepozornego człowieka, który był bardziej uczynny niż inni. Mówił ściszonym głosem, jakby cierpiał na wrodzoną nieśmiałość. Jednak Kevin przestrzegał, żebym nie dawał się zwieść pozorom.

— Zamordował żonę.

Nie mogłem w to uwierzyć.

— Może to był wypadek?

— Wypadek? — Kevin ze zdumienia szeroko otworzył oczy. — Kazał jej założyć sukienkę, taką ze sztucznej tkaniny, a kiedy to zrobiła, oblał ją benzyną i podpalił...

Wolałem nie słuchać co było dalej, ale Kevin tym większe chciał wywrzeć na mnie wrażenie. Widocznie opowiadanie makabrycznych historii sprawiało mu przyjemność. Przysunął się blisko i ściszonym głosem dokończył:

— Ciało biedaczki tasakiem posiekał na drobne kawałki, przepuścił przez maszynkę do mięsa, a co wyleciało z drugiej strony upchał do torebek, które później zabetonował pod domem.

Po takim zakończeniu, hindusa traktowałem z rezerwą.

Jeden z więźniów mówił z akcentem podobnym do polskiego:

— Kurva peklo!

— Po jakiemu to, słowacku? — Próbowałem odgadnąć.

— V češtině. Jsem Čech.

„Szczęście, żeś nie Polak” — pomyślałem, a po cichu zapytałem:

— Za co siedzisz?

— Za niewinność. To zwykła pomyłka. Jutro mój adwokat spotyka się z prokuratorem i wychodzę stąd.

Mówił to każdego dnia. Nazajutrz zwrócił się do mnie w delikatnej sprawie:

— Słuchaj, przyniósłbyś mi magazyny... Wiesz, takie co pokazują, jak on jej tego palanta wsadza głęboko.

Udawałem, że go nie słyszę, ale był uparty.

— Wytrzepuję sobie dwa razy dziennie... — urwał, żeby splunąć i zakląć, po czesku. — To dlatego mam trudności z koncentracją w pracy.

Poszedłem poradzić się Kevina, a ten odbębnił jak z regulaminu:

— Przepisy zabraniają więźniom oglądania materiałów pornograficznych przedstawiających penetrację.

— To może coś bez penetracji? Wydajność wzrośnie, wyrobimy plan...

— To im tylko zaostrzy apetyt. Nie pozwól, żeby ci zawracali głowę takimi bzdurami.

W warsztacie były dwie toalety, oddzielna dla więźniów i strażników. Za każdym razem gdy jej używałem miałem obowiązek zamykać się od środka jednym z kluczy, które nosiłem na sobie. Pas i spodnie miałem dobrane w ten sposób, aby nie mogli mi ich ściągnąć bez odpinania sprzączki i guzików. Usiadłem na sedesie. Z boku, na podłodze leżała sterta kolorowych czasopism, których wcześniej nie zauważyłem. Podniosłem pierwsze z brzegu i mechanicznie zacząłem przewracać kartki. Były tam zdjęcia lesbijek: solo, duety, nawet trójkąty; w innych damskie porno, ale w żadnym penetracji. Kevin mówił prawdę.

Po kilku spokojnych dniach, wydarzenia zaczęły nabierać tempa. Faks za biurkiem wypluwał taśmę papieru, na której Frank starał się opisać rodzaj produktu, jaki miałem mu dostarczyć. Był niewykształcony, nie znał podstaw rysunku technicznego, ale że to syn założyciela firmy, mógł wtykać palce gdzie mu się podoba. Rozłożyłem papier na podłodze, bo stołu nie wystarczało i usiłowałem rozszyfrować bazgroły Franka. Jak on chce, żeby mu te przewody zrobić? Krosowane, czy proste? Z ekranem, czy bez? Robiliśmy duże ilości i poprawianie usterek było kosztowne. Złapałem za telefon i zadzwoniłem do biura, lecz z każdym słowem Frank ściemniał jeszcze bardziej. Nie czekając aż mi kompletnie zamiesza w głowie z vana przydźwigałem skrzynkę wypełnioną kablem szarego koloru i zaniosłem ją na stanowisko, przy którym pracował Grek. Był on jedynym pracownikiem odsiadującym wyrok nie za morderstwo, tylko tak zwane przestępstwo gospodarcze. Konkretnie chodziło o uprawę marihuany na farmie, o rynkowej wartości około miliona. Kara była proporcjonalna do potencjalnego zysku, żeby interes się nie opłacał. Dostał dwadzieścia lat, bez możliwości ubiegania się o wcześniejsze zwolnienie. Gdyby towar udało mu się upchnąć, wychodziłoby pięćdziesiąt kafli za rok odsiadki, całkiem przyzwoity dochód. Rzuciłem skrzynkę na podłogę.

— Słuchaj, odłóż to na bok. Jest pilne zamówienie na jutro.

Odstawił lutownicę i przyglądał się jak koniec kabla zakręcam w imadle. Na ławce położyłem arkusz papieru z własnoręcznie wykonanym rysunkiem.

— Popatrz, tu masz przewody, a tu piny, do których musisz je przylutować. Obniż trochę temperaturę, żeby nie spalić izolacji. Nie zakręcaj złącza, zrobimy to w magazynie, po sprawdzeniu.

— Do czego ten kabel? — zapytał z ciekawością.

— Do łączenia napędu w komputerze. Nazywa się SCSI-2.

Sam nie wiem czemu wyjaśniałem więcej niż trzeba.

— Ile dostajecie za coś takiego?

— Dwadzieścia pięć dolarów, po odliczeniu kosztów.

Tego również nie powinienem mu mówić. Pracującym w Long Bay płacono dolara na godzinę, premię dwa dolary za sześciogodzinny dzień wyjątkowo dobrej pracy. Gdyby nie tania siła robocza, produkcja byłaby nieopłacalna. Grek miał złote ręce, dlatego powierzano mu robotę wymagającą największej precyzji. Poczekałem aż skończy i pod szkłem powiększającym obejrzałem rezultat.

— Doskonale. Lepiej nikt tego by nie zrobił!

Ucieszył się jak dziecko, a mnie zrobiło się go żal.

— Jakie masz plany, kiedy stąd wyjdziesz?

Nie odzywał się. Niebieskie oczy pobiegły mu w stronę okna bez widoku i odbite nicością zaraz stamtąd wróciły.

— Mógłbym ci znaleźć pracę za całkiem przyzwoite pieniądze.

— Wracam na swoje — odpowiedział uśmiechając się krzywo połową ust. — Tym razem mi się uda.

Saro testował przywiezione przeze mnie kable, osobno pakował je w eleganckie torebki z logo producenta, a żeby niczego nie przeoczyć, również prowadził ewidencję na komputerze. Pomagało mu dwoje ludzi. Rozyna, młoda kobieta z Bangladeszu i James, Chińczyk z Hongkongu. Rozyna była z nami ponad pół roku, James dołączył miesiąc temu. Właściwie nie James, tylko tak go przezwali, bo prawdziwego imienia nikt nie potrafił wymówić. Rozyna ukończyła studia, lecz tutaj nie miało to znaczenia. Namawiałem ją, żeby się przekwalifikowała. Odpowiadała zawsze to samo:

— Mam małe baby, muszę się nim opiekować.

— A twój mąż?

Na ten temat nigdy nie rozmawiała. Później się dowiedziałem, że mąż ją porzucił, gdy tylko u dziecka wykryto upośledzenie.

Wykonywanie najbardziej uciążliwej, niewdzięcznej pracy przez więźniów, usuwało tylko jedną trudność. Żeby firma mogła wyjść na swoje, należało zawrzeć kontrakt z dobrze płacącym klientem, na długi termin. W tym celu Frank zatrudniał studentów z wyższej szkoły aktorskiej. Z Long Bay przywożono maszyny i ustawiano je rzędem w sali na dole. Studenci byli odpowiednio ubrani i ucharakteryzowani, w sam raz jak do sceny kręconej w filmie. Jeśli któryś miał zbyt piękną buźkę to mu domalowali jakąś szramę, albo kredą przyprószyli włosy, żeby nie wyglądał zbyt młodo, bo to przecież firma marzeń, ludzie zostają tu do emerytury. Wywoływało to znakomity efekt na potencjalnych klientach, odwiedzających nasz magazyn. Zachód zbudowany jest na oszustwie, może dlatego, że na pokazywaniu prawdy nikt jeszcze nie zarobił.

„No, jakoś zleciało” — pomyślałem usatysfakcjonowany, zapominając, że złe rzeczy zazwyczaj przychodzą na samym końcu. Zaraz po przerwie śniadaniowej, do drzwi podbiegł hindus i zaczął na mnie nerwowo machać ręką. Nie wróżyło to nic dobrego, o czym prędko się przekonałem. Na sali więźniowie utworzyli zwarty krąg, w środku którego ujrzałem człowieka olbrzymiego jak skała. Wyglądał jakby wznosił modły do nieba wysoko podniesionymi rękami. Miał w nich nadludzką siłę, wystarczająco zabójczą aby jednym uderzeniem pięści spowodować śmierć bramkarza z klubu nocnego na Kings Cross, za co skazano go na czternaście lat. Nie wyjdzie stąd przed ukończeniem czterdziestego roku życia. Chyba, że miłosierny, wszechmocny, wyjątkowy Allah skróci mu męki z rąk niewiernych, w co wierzył niezachwianie. Nazywał się Abdul. Przez chwilę tkwił w bezruchu, strasznymi oczami wodził po sali. Nagle zamachnął się trzymanymi w ręku szczypcami i z całej siły cisnął je o podłogę.

— Ja to pierdolę! — zagrzmiał potężnym basem.

Słysząc to, więźniowie żółwim ruchem pochowali głowy.

— Jebać to, jebać! — wyrzucał z siebie Abdul, a z każdym słowem wszystkich ogarniało coraz większe przerażenie.

Jedynie siedzący obok Grek nie przestraszył się, ale z błyskiem w oczach wykrzyknął:

— Ty skurwielu, zobacz coś narobił!

Z gniazdka wyrwał lutownicę i wymachując w powietrzu dymiącą elektrodą, nogami posuwał w tył i przód, jak szermierz szykujący się do zadania ciosu. Abdul nic sobie z tego nie robił, tylko stał wciąż z okropną twarzą, potężnymi rękami, zwisającymi bezwładnie wzdłuż ogromnego tułowia, czekając zapewne aż za sprawą Allaha warsztat i wszystkich dookoła pochłonie piekło. Wykorzystując ten moment, Grek energicznie wyrzucił nogę do przodu.

— Zniszczę cię! — Spiczasty koniec lutownicy wycelował w twarz Abdula, jakby zamierzał wypalić mu oko.

Jednak Libańczyk nie dał się zaskoczyć. Wykonał unik i silnym kopnięciem wytrącił Grekowi lutownicę z ręki. Grek rzucił się do ucieczki. Abdul za nim. Gonił go po sali, przewracając wszystko co stało na drodze. Na ten widok pozostali więźniowie wszczęli wzajemne zaczepki, wymierzali sobie coraz mocniejsze kuksańce, jakby każdy miał jakieś pretensje i rachunki do wyrównania. Sytuacja zaczynała się wymykać spod kontroli. Kevin zabarykadował wejście do pokoju. Po co narażać życie, skoro mnie i tak nic już nie uratuje. Złapał za radiotelefon i wzywał pomocy z zewnątrz. Ze strachu zupełnie straciłem głowę, lecz wiedziony panicznym odruchem, wskoczyłem na ławkę, schwyciłem kij od szczotki i ściskając go oburącz z całej siły zacząłem walić po metalowym wiadrze na śmieci, jak na perkusji.

— Stać! Na miejsca, wszyscy! — krzyczałem dopóki nie dostałem zadyszki z braku powietrza w płucach.

To walenie musiało popsuć zabawę, bo więźniowie odwrócili głowy w moją stronę. Zeskoczyłem na podłogę. Podniosłem rzucone przez Abdula szczypce. Były wciąż w jednym kawałku. Plastikowe osłony wsunąłem na miejsce, dmuchnąłem na ostrze, ostrożnie usiadłem przy ławie. Czekałem aż niedźwiedzia łapa Abdula skręci mi kark, albo jego pięść wyląduje na moim policzku i do końca dnia zamroczony będę leżeć na podłodze. Lecz Abdul patrzył na mnie bez wcześniejszych emocji, inni również, jak małe dzieci, które wpadły w furię i równie prędko zapomniały, o co poszło. Z pudełka wyciągnąłem niebieski kabel długości półtora metra, zwinięty w dwie pętle i zaciśnięty plastikową opaską pośrodku. Jego koniec schwyciłem delikatnie szczypcami, przekręciłem dookoła. Faktycznie, były trochę tępe i musiałem wykonać jeszcze jeden obrót. Pociągnąłem za koniec izolacji i oderwałem ją, niczym napletek amputowany mężczyźnie. Koniec kabla ścisnąłem między palcem wskazującym i kciukiem, żeby wszystkie przewody ułożyć w wachlarz. Dawno tego nie robiłem i nie byłem pewien, która para ma iść przodem. Z drugiego pudełka wyciągnąłem przezroczysty, plastikowy wtyk RJ45. Do jego środka wepchnąłem przewody, aż ich końcówki gołą miedzią przywarły do styków na końcu. Następnie wtyk umieściłem w zaciskarce, rączkami ścisnąłem ją do oporu. Tak samo założyłem wtyk na drugim końcu kabla. Obydwa końce włożyłem do gniazdek na pulpicie i nacisnąłem przycisk. Odpowiedział mi krótki, pojedynczy sygnał. Połączenie działało prawidłowo. Więźniowie przyglądali mi się w milczeniu. Sami zrobiliby to dwa razy szybciej, lecz teraz nie mogli uwierzyć, jakie to proste. Ten błahy wypadek zmącił im w głowach, chwilowo odebrał zdolność rozwiązywania prostych problemów samodzielnie. Założyłem wtyki jeszcze na dwóch kablach. Wtedy Abdul dał mi znać, żebym zwolnił jego miejsce. Usiadł i jakby nigdy nic, zaczął pracować. Widząc to, pozostali rozeszli się na swoje miejsca. Grek włączył lutownicę, poczekał aż się nagrzeje, elektrodę otarł o mokrą gąbkę, czubek zanurzył w topniku i zaczął przylutowywać następny przewód. Koniec pracy wszystkich zastał w zgodzie i spokoju. Tylko ja wciąż nie mogłem ochłonąć z widoku krwi i martwych ciał w mojej wyobraźni.

Po powrocie do biura, od razu pobiegłem na piętro. Oprócz Franka, pracowały tam jeszcze trzy osoby. Stewart, któremu codziennie mamusia szykowała pyszne bułeczki z pieczenią, nieświadoma, że on te bułeczki wyrzucał do kosza, a w przerwie na lunch gonił do budek z wrapami. Poza tym potrafił niewiele, ale był tutejszy i dlatego szybko awansowano go na sprzedawcę, pozycję o którą Saro zabiegał od dłuższego czasu. Drugą na górze była Kate, drobna szatynka, w jednej osobie pełniąca rolę sekretarki i księgowej. Dało się z nią pogadać, a po kilku piwach to nawet przychodziła ochota na co innego. Przywitał mnie Ian, współwłaściciel firmy, ten który mnie zatrudnił. Poinformowano go o zajściu i teraz kombinował, jak to załagodzić, a właściwie stwarzać pozory troski o dobro pracownika. Wziął mnie na bok i rzekł:

— Doskonale ciebie rozumiem i nie oczekuję, żebyś tam wracał. Na dwa ostatnie dni wyślemy Saro.

Dobrotliwy ton jakim to powiedział, kłócił się z wrodzoną chytrością w oczach, której nie umiał się pozbyć. Rezygnować nie zamierzałem, ale pod jednym warunkiem.

— Skoro tak, w czym mogę ci pomóc? — W głosie Iana wyczułem wyraźną ulgę, bo z Saro pewnie nie zamienił słowa.

— Potrzebuję nowych narzędzi.

Ian milczał, ponieważ nie lubił tego tematu.

— Przynajmniej jedną parę szczypiec, zupełnie nowych.

— Do czego ci potrzebne?

— Chcę je komuś dać w prezencie.

— Komu?

— Abdulowi.

Ian znowu milczał, ale na jego twarzy pojawiło się odbicie wewnętrznej walki.

— Wykluczone. Budżet na dwa następne miesiące rozdysponowany. Pierwsza dostawa narzędzi najwcześniej we wrześniu. Zostaną tutaj. Więźniom damy te, których używamy obecnie.

— Mam lepszy pomysł.

Na słowo „pomysł” głowa Iana automatycznie przechylała się ku górze, żeby pokazać perfekcyjne uzębienie w sztucznym uśmiechu.

— Pomysł? Powiedz mi o tym. — Głęboko zapadnięty w miękkim fotelu, wpatrywał się we mnie lisimi szparkami.

— W Long Bay panuje hierarchia stada. Wystarczy zadbać o top dog. Reszta pójdzie za nim.

Ian nie potrzebował się nad tym zastanawiać. Wiedział, że mam rację, ale szkoda mu było każdego dolara.

— Zgoda. Ale kiedy wróci Phil, to mu te szczypce z powrotem zamieni na używane.

Ostatniego dnia, przed samym odjazdem, Kevin poprosił mnie do siebie.

— Wiesz, mógłbyś złożyć podanie o pracę tutaj na stałe, jako funkcjonariusz służby więziennej.

— Myślisz, że się nadaję? — odrzekłem zaskoczony taką propozycją.

— Kto zaradził wypadkowi z Abdulem nie musi o to pytać. Mówiłeś, że służyłeś w wojsku. Ile lat?

— Trzy.

— Z bronią umiesz się obchodzić?

— Umiem.

— Właśnie takich jak ty nam potrzeba. Nawykłych do munduru i dyscypliny.

Zdziwiony brakiem entuzjazmu, wytoczył żelazne argumenty:

— Darmowa opieka lekarska i dentystyczna dla ciebie i całej twojej rodziny. Wczesna, podwyższona emerytura.

„Prawdziwy socjalizm” — pomyślałem.

— Zrób to jak najprędzej. Chciałbym pracować z kimś takim jak ty.

Odprowadził mnie do furtki i tam się pożegnaliśmy. Gdy wyjechałem za bramę, rzuciłem okiem na rozłożyste palmy, w równych odstępach posadzone wzdłuż muru, oddzielającego te dwa, jakże różne światy. Nie sądziłem, żebym chciał tu wrócić. Na klawisza się nie nadawałem.