Zasypiam snem wiecznym.

Zasypiam już, snem wiecznym.

Zasypiam snem dla nie których niedorzecznym.

Bo jak można zasnąć na wielki.

Jak można do końca dni mieć, zamknięte powieki.

Jaki to dziwny stan, gdy nic już nie czuje.

Lecz za wszystko dziś wam dziękuje.

Za te chwile razem spędzone.

I za te momenty, z życia wyrzucone.

A tobie mój kochany, że trzymasz mnie za rękę.

I choć nie chciałeś to łzy roniłeś, gdy słuchałeś naszą piosenkę.

Ja ci mogę już dziś jedynie obiecać.

Że mogę na ciebie, w niebie poczekać.

Zbudować domek przytulny, malutki.

A w nim będę szukać recepty na twoje smutki.

Wiem, że życia be zemnie nie mogę ci zakazać.

Więc szukania miłości, muszę ci nakazać.

Bo ja już nie wrócę, będę motylem.

Co przybędzie ciebie zobaczyć, przez chwile.

A kiedy ty ten list będziesz czytać.

Ja swoje serce będę pewnie pytać.

Czy wszystkie swoje załatwiłam sprawy.

Czy z każdym, kogo kocham, napiłam się ulubionej kawy.

Czy wybaczyłam, tym co mnie zranili.

Czy wybaczyłam, tym co nerwów mi nie szczędzili.

A na końcu zadam ostatnie mej duszy pytanie.

Jeżeli ciebie już przy mnie nie będzie, to co ze mnie zostanie.

Bo pamięć uleci jak ptak do ciepłych krajów.

Tyle że zostawi swą cząstkę, tu w Nieba Raju.

Ty zostaniesz tu może już bez pamięci.

Obok ciebie stoją dziś Święci.

Co razem z tobą opłakują, że dziecina mała bez matki została.

Więc ja proszę w imieniu tej stojącej obok was, gromadki.

Zasadź na mym grobie me ulubione kwiatki.