Zawłoka

w czasach tak niedawnych, że nikt już ich nie pamięta

przeszłaś wyjątkowo inwazyjny zabieg:

zaszyto w tobie fragment postrzępionego płótna.

całuję i staje się jasne:

to cząstka wyrwana z obrazu

Miłość wiodąca ludziska na barykady

ileż tam się dzieje!

uchachane czorty, w które staram się

nie wierzyć (ateo-racjonalista, hi, hi!) tańczą

wokół płomieni, trzymając się za łapy,

zawodzą wyjce z podań ludowych,

zarośnięty płanetnik ocieka, aż przykro

urywek sprawia, że widzisz całą powierzchnią

skóry, wręcz składasz się z patrzenia,

jesteś jednym wielkim wzrokiem

skierowanym na mnie

a ja? e tam. namiot, brezentowy

człowiek, w którym można się ukryć,

najgłębiej, jak to tylko możliwe

(tu bym chciał dodać: i zostać na zawsze

ale ciiicho, boję się zapeszyć).