Ze szmaty jedwabiu nie zrobisz

Wśród szarych dni, wśród chmur i mgieł,

Polska rzeczywistość, jak szmata stara

–Nie tkwi w niej jedwab, nie ma blasku,

Tylko smutek, jak wódka, która pali gardło.

Ziemia nasza, jak szmata na wietrze rozwieszona,

Złamane marzenia, jak nici poszarpane,

Chciałbyś z niej utkać coś pięknego,

Ale z szmaty jedwabiu nie zrobisz.

Kiedyś były sny o wolności, o chwale,

Teraz tylko dziury, jak serce po stracie,

Każdy dzień to walka, by nie dać się zapomnieć,

A w sercu ból, jak w ziemi drzazga.

Polacy, jak tkaniny znoszone,

Noszą w sobie historię, ból i duszę,

Ale ileż można cerować stare rany,

Gdy jedwabiu brak, a szmata wciąż ta sama?

W ciszy nocy, kiedy sen nie nadchodzi,

Słychać szept: "Ze szmaty jedwabiu nie zrobisz",

Bo Polska to nie tylko krajobraz,

To serca, które płaczą, gdy nadzieja ginie.