Zew Strzygi (ze zbioru - "Blasfemia")

Idę z twoim imieniem

na ustach

przede mną ścieżka

kręta i pusta

zsiniałe niebo

tną błyskawice

drewniane chaty

i okiennice

Skrzypią

Idę z naręczem

zmokniętych kwiatów

czując na plecach

oddech zaświatów

wiatr rozszalały

drzewami ciska

rwące strumienie

i uroczyska

Kipią

Tam na wzgórzu w sarkofagu

leżysz pośród nekrofagów

tam gdzie białe wierzby stoją

czerw rozwleka piękność twoją

bluszcz trujący grób oplata

pal z osiny pierś ugniata