Zgliszcza

Coś co nazywaliśmy rajem wydaje się być teraz tylko zgliszczami. Coś co kiedyś było dla nas ostoją spokoju jest dla mnie tylko ruiną. Coś co było kiedyś dla nas pięknym miejscem jest teraz kupą gruzu. Planowaliśmy razem przyszłość, planowaliśmy razem wszystko, co miało być dla nas szczęściem. Mówiliśmy: zostaniemy razem, będziemy razem, zamieszkamy razem. Zostawimy to, co nam przeszkadza, zostawimy to, co sprawiało, że nasze życie było jednym wielkim żartem. Zostawimy naszych rodziców tam, gdzieś, gdzie nigdy nie wrócimy, zostawimy nasze troski i kłótnie z dala od naszego szczęścia, aby nigdy nie zatruło naszego życia. Jednak ktoś z nas kłamał, ktoś z nas oszukiwał rzeczywistość, ktoś z nas zostawiał złudny obraz rzeczywistości. To co wydawało się twardą taflą nowego świata było jedynie kałużą, a może jeziorem nie zmąconym przez wiatr, czy ludzką rękę. Wystarczyło wyciągnąć dłoń do przodu i zanurzyć w tę taflę palec, aby twarda rzeczywistość okazała się tylko zwykłą ułudą i mgłą pożądanego przez nas szczęścia.

To ty kłamałaś, to ty zostawiłaś nasze marzenia i odeszłaś. To ty jesteś winą wszystkiego, co nas spotkało. Dlaczego odeszłaś? Dlaczego zostawiłaś to wszystko? Dlaczego nie chciałaś naszego raju? Dlaczego to zrobiłaś? Miało być tak pięknie, miało być tak cudownie, a jest tylko kupa gruzu, kamienie, cegły zniszczonego budynku, pałacu, naszego zamku. To co mi wydawało się być solidną budowlą było tylko domkiem zrobionym z mokrego piasku.

Stoję tu nad przepaścią, wiatr targa moimi przydługimi włosami. Mówiłaś, że miałem je ściąć już dwa miesiące temu, ale nie zrobiłem tego, ponieważ nie miałem na to ochoty. Teraz były zdecydowanie zbyt długie. Czasami nadal czuję w nich twoją dłoń, która przeczesuje je o poranku. Budzę się wtedy gwałtownie, rozglądam się, ale ciebie nie ma. Jest tylko puste mieszkanie, w którym nadal unosi się twój zapach, czasami po przebudzeniu widzę cień twojego nagiego ciała w mojej koszuli, który przechodzi przez pokój zbierając ubrania, bo jest ten cholerny bałagan, którego tak nie lubiłaś.

Stoję tu nad przepaścią i słucham szumu morza, które rozciąga się pod moimi stopami. Czasami przypomina mi szelest twoich włosów na poduszce, gdy wstawałaś z łóżka myśląc, że nie śpię, gdy wstawałaś, aby zrobić śniadanie do łóżka. Lubiłem twoje śniadania, zawsze robiłaś coś zboczonego, co przyprawiało nas o wybuch niekontrolowanego śmiechu. Twój humor był jedynym, który potrafił mnie rozbawić. Rzadko kiedy się śmiałem, ale ty sprawiałaś, że śmiałem się za dziesięciu.

Lubiłem twój śmiech. Nadal go słyszę, gdy chodzę wśród ludzi zgarbiony w tym kapturze, którego nie lubiłaś z dłońmi w kieszeni, które mi wyciągnęłaś przy pierwszym spotkaniu, bo to brak szacunku do rozmówcy. Teraz ten kaptur i kieszenie są moim odcięciem od świata ludzi. Chodzę obok nich, a oni nie wiedzą jakie jest moje nieszczęście. Nawet nie zastanawiają się nad tym, dlaczego jestem taki zgarbiony, dlaczego jestem taki odcięty od nich. Oni się śmieją, a ich śmiech przypomina mi o tym jaka byłaś kiedyś szczęśliwa, zanim ode mnie odeszłaś, zanim mnie zostawiłaś dla innego.

Stoję tu nad przepaścią, a zapach morza pieści mój nos. Czasami przypomina mi twoje perfumy i płyny do kąpieli, które zawsze kupowałaś w morskich zapachach. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego tak bardzo lubiłaś morze, ale teraz jak tu stoję i patrzę na horyzont, który łączy się z niebem rozumiem. Mam ochotę skoczyć i płynąć do nieba, aby uwolnić się od świata rzeczywistego. Dlatego lubiłaś tu przychodzić, dlatego zawsze powtarzałaś, że kiedyś nauczysz się pływać, nigdy tego nie potrafiłaś. Bałaś się wody. Nie brałaś nawet kąpieli w wannach, a jedynie prysznice. Nie wiem, czemu bałaś się wody. Nigdy mi nie powiedziałaś tego, co wydarzyło się w twojej przeszłości z epizodem wodnym.

Stoję tu nad przepaścią i patrzę w niebo, które jest tak samo niebieskie jak twoje oczy. Oczy, które każdego ranka spoglądały na mnie i sprawiały, że moje serce biło sto razy szybciej. Czasami, gdy teraz się budzę mam wrażenie, że znowu je zobaczę, twój uśmiech i oczy, które mnie kochały, które zawsze powtarzały, że mnie kochają. Nie musiałaś nic mówić, abym rozumiał twoje uczucia. Zawsze wiedziałem, gdy byłaś zła. Wtedy całowałem twój nos i mówiłem ci Księżniczko, abyś się nie złościła, bo i tak cię kocham. Teraz już nie mogę tego zrobić, ponieważ ciebie już nie ma. Odeszłaś do innego, z którym nie miałem szans. W końcu jestem nieudacznikiem, którego życie zawsze kopie w najmniej oczekiwanym momencie.

Stąpam twardo po kamieniach, po których razem podróżowaliśmy. Pomagałem ci trzymając twoją delikatną dłoń. Nie chciałem, abyś upadła i zrobiła sobie krzywdę. Zawsze o ciebie dbałem, zawsze sprawiałem z całych sił, abyś była szczęśliwa. W końcu wiedziałem, że nie jestem osobą, która rozumie ludzkie potrzeby. Zawsze myślałem tylko o sobie do momentu, w którym pojawiłaś się ty. Nie wiem co mam zrobić ze sobą, bo bez ciebie nie ma tu żadnego sensu bytu. Co z naszymi marzeniami? Czemu, gdy myślę, że wszystko będzie dobrze, ktoś mi to odbiera i zostawia mnie na pastwę cholernej samotności. Mówiłem, że lubię być sam, ale przecież to logiczne, że było to kłamstwem. Wszystko czego potrzebowałem byłaś ty, a teraz ciebie już nie ma.

Boże czemu mi ją zabrałeś? Czemu zesłałeś na nią tą chorobę? Czemu sprawiłeś, że nasze ruiny, które były naszym zamkiem są teraz tylko ruinami owianymi widmem bolesnych wspomnień? Dlaczego miejsce, w którym chowałem się przed światem stało się albumem jej postaci? Dlaczego odebrałeś mi Sophie Templer i wrzuciłeś ją do piachu? Teraz jej piękne ciało gnije, a ja sam stoję nad przepaścią i myślę nad skokiem.

Do zobaczenia w niebie Sophio. Lecę już do ciebie. Spoglądam w niebo, a wiatr targa moimi ubraniami. Za chwilę poczuję uderzenie lodowatego morza, które zamknie mnie w bolesnym uścisku, które zaleje moje płuca i zabierze mnie do ciebie.

Do zobaczenia księżniczko.