Ziemia (z tomu Zaimki, zdarzenia i osoby)

Ziemia jest miazgą, falą życia

tysiące śmierci i zarodków, kaźń żyjątek

na granicy bytu i niebytu,

węże glizd przepuszczające

ziemię przez swe przełyki,

korzenie drzew, od grudki do drobiny,

zarodniki, mchy i porosty

miał węglowy i mgła sporów

miazga, właściwie brud, właściwie bomba

żywy zasiew na fali zmarłych

jak Dick pisał, nic tu nie ginie,

nie ma duchów drogie dzieci,

ciała są w ziemi, a dusze w niebie

nie można się bać powracającej fali,

a dzieci myślały trochę po słowiańsku

że te zaświaty nie są tak oddzielone

że można się w sieci ziemi wody powietrza

zagubić jak w poczekalni

Ziemia to poczekalnia

Przypatrz się dobrze tej mieszaninie,

wilgotności, owadom śpiącym, hibernującym

czy to ziarnko żyje czy nie, gdzie żyje gdzie nie

gdy się budzi na wiosnę to wszystko razem,

gdy na zimę zasypia to razem, pamięta się,

wzbogaca

Żyzna wie co robić z nasieniem,

w żyznej mogą wzejść nasiona

Ziemia jest piękna i straszna

Wszystko to się kłębi w mroku

Ma swój smak zapach biopole aurę

Depczemy po tym, to nas karmi

a w przyszłości pożre, pochłonie

Jesteśmy z niej choć możemy wyrwać się do gwiazd

Do innych Ziem, Matek