Zima 1946 (Andrew Wyeth)

od wtedy jesteś wzgórzem

o które opiera się niebo

zbiegam by usiąść u twoich stóp dogania mnie cień

rozciąga się żałobą od której nie ucieknę

choćby w nieskończoność przesuwać horyzont

 

jest zimno

żadnych ciepłych barw

cisza przymarza do ust

pęcznieje w grudce ziemi

z której próbuję lepić nowy dzień

 

zbiegam szybko jakbym uciekał

od zastygłych rysów

znieruchomiałej twarzy i rąk

pęd przypomina że nie wszystko umarło

 

dopóki niebo wisi nad głową

otwarta przestrzeń

nie zamyka się wokół jednego punktu

jest jakieś dalej

inne odniesienia

obecność której nie da się dotknąć

Zima 1946 (Andrew Wyeth)
Autor: IgaIga
Czytano 101 razy
Data dodania: 07.11.2025

Średnia ocena: 3.6  Głosów: 7

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (11)

  • Tytusek 2 miesiące temu
    won igusiu srusiu dupusiu hihihihi
  • IgaIga 2 miesiące temu
    Tytusek marzyciel.
  • Smerfowa Stonoga 2 miesiące temu
    Cześć Ewa, zastanawiałem się ostatnio co u ciebie :)
  • IgaIga 2 miesiące temu
    Smerfowa Stonoga - Cześć. Jeszcze żyję.
  • piliery 2 miesiące temu
    Wiersz idealnie wpisuje się w obraz, w jego tragizm i dynamikę, w jego szarość a ucieczka przed cieniem stanowi jakby ważny punkt zarówno obrazu jak i wiersza. Piszesz: "jest jakieś dalej". Jest.
  • IgaIga 2 miesiące temu
    piliery - bardzo dziękuję.
  • Aisak 2 miesiące temu
    Znakomity wiersz!!!
    Nawet bez znajomości obrazu bardzo działa na wyobraźnię. Brawo!
  • IgaIga 2 miesiące temu
    Aisak - pięknie dziękuję.
  • JagVetInte 2 miesiące temu
    Strata stała się wzgórzem... A jedyne co peel mógł zrobić, to nauczyć się żyć u stóp tego wzgórza.

    Wow.
  • JagVetInte 2 miesiące temu
    Dlaczego takie utwory tu mi się gubią?
  • IgaIga 2 miesiące temu
    JagVetinte - bardzo dziękuję.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania