Zimowy wieczór

Luty tamtego roku był przepiękny. Uwielbiam mróz, rękawiczki, postawiony kołnierz, szalik, całe to opatulenie po uszy. W zimnym powietrzu jest tyle tlenu. I tamten wieczór. Było minus trzydzieści. Szpalery nieruchomych, wysokich drzew. Lodowate niebo nad głową. Moje przedmieście - brak świateł, prawdziwa noc, ostrość gwiazd, czarne gałęzie klonów i topoli narysowane mocno przyciśniętym piórkiem. I biała droga. Oddech osiada szronem na szaliku, policzkach, czapce. Policzki przez chwilę wilgotne stają się szybko sztywne, zamarzają. W nosie pojawiają się skrzydełka, które nie pozwalają wejść powietrzu. Rozchylam usta. Mróz wchodzi do gardła, przełykam go ze śliną, nie mogę oddychać nosem. Wsłuchuję się w swój zakłócony, drżący oddech. Poruszam palcami. Ręce w rękawicach, w kieszeniach, ale końce palców lodowacieją, drętwieją, zaczynają boleć. Poruszam palcami nóg. Buty na solidnej podeszwie, futro w środku, ale i tu dociera zimno. Niezwykłe przenikanie. Idę, serce zimy, pod lodem nieba, po lodzie ziemi, po bokach drzewa. Lśni droga wygłaskana tylko moim chodzeniem. Lśni białe złoto gwiazd. Moje zamrożone ubranie, lód na policzkach. Poruszam palcami. Bolą. Ale już niedaleko. Nagle widzę przed sobą światła samochodu. Jedzie bardzo wolno, ostrożnie, tyle tu nierówności. No i ślisko. Schodzę na bok, samochód mnie wymija, a światła tańczą na wybojach. Zakręca. Wraca. Wyprzedza. Zatrzymuje się przede mną. Otwierają się drzwi. Wcześniej oślepiona, dopiero teraz poznaję kolor, markę, właściciela.

– Wsiadaj! – woła, a ja wsuwam się szybko, zatrzaskuję drzwi. Ciepło... Opieram się wygodnie, zdejmuję czapkę, roztrzepuję ręką włosy.

– No co ty?! – Śmieję się. Pęka warstwa szronu na policzkach.

– Przepraszam, chciałem wyjechać wcześniej, ale się zagapiłem. Boże, jaki mróz! Żyjesz?

W samochodzie pachnie świeżością. Z odtwarzacza senna, spokojna melodia.

Jedziemy bardzo wolno. Wolniej niż trzeba. Moje palce odmarzają, bolą, ale dobrze. Dobry to ból. Rozpiera kości pod zdrętwiałymi opuszkami, nie wiadomo, co z nim zrobić, ale wiem, że za chwilę minie.

Jedziemy bardzo wolno, mamy do pokonania tylko sześćset metrów. Jedziemy kilka minut. Dwie? Trzy? Zakręca. Światła prześlizgują się po drodze, samochód podskakuje na małej górce, reflektory przeczesują misterne witraże, odkrywają tajemnice ukryte w gałęziach, a może tylko rozświetlają nieruchomą, niby poszarpaną, a tak doskonale ułożoną przestrzeń.

Zbliżamy się do bramy. Podwórze wygląda kosmicznie. Samochód zatrzymuje się. Gasną światła i kończy się muzyka. Siedzimy chwilę w milczeniu.

– Dziękuję. To była najczarowniejsza chwila, jaką dzisiaj przeżyłam.

Widzę, jak zaciska zęby, ukrywa drgnięcie brody, powstrzymuje uśmiech. Chyba czuje to samo, co ja. Nagle podnosi się, wychodzi, trzaska drzwiami, podbiega od mojej strony, otwiera, podaję mu moją torbę, później rękę, śmieję się, on też.

– Nie zamykaj, bramki! – woła. – Mam jeszcze coś w bagażniku!

Stoję i patrzę na przystojnego, szczupłego faceta, ubranego w czarną, wełnianą, zdecydowanie za lekką jak na taki mróz kurtkę, przypominającą sportową marynarkę, oczywiście z pagonami. Na jego rozwiane włosy, postrzepioną grzywkę, pod którą ukrywa bliznę po wypadku. Wiem, jaki wyraz mają teraz jego szare oczy. Teraz, gdy wyciąga duży karton pełen pobrzękujących butelek.

– Zapraszam do mojego pokoju, mamo! – Śmieje się, a para bucha mu z ust. Zamykam bramkę, podbiegam do drzwi, widzę, jak mu ciężko z kartonem, otwieram, zapalam światło.

– Przyjdziesz?

– Jasne. Ale co to za święto?

– Nowy kawałek. Dzisiaj zrobiłem. Musisz posłuchać.

W łazience zrzucam z siebie wszystko, te dżinsy, te fiszbiny, zmywam kurz i cały cholerny dzień, który teraz nagle się uśmiechnął. Wkładam ciepłą piżamę, mój ukochany stary sweter z łatami na łokciach, szorstkie skarpety w skandynawskie wzory, idę. Siadamy przed laptopem, on otwiera piwo, nalewa do mojej ulubionej, prostej szklanki.

– Słuchaj.

*

– Dlaczego angielski? - pytam, przyglądając się tytułom.

– Tak postanowiłem. I trzymam się tego od początku.

– Ładnie brzmi.

– Chcesz, pooglądamy Mimi.

– Dobra. Do tego Swamps.

– Swamps to dłużyzna. Jestem już pięć lat do przodu.

Palce na klawiaturze. Things, tak bardzo jego. Ale myślami wracam do Swamps, do mojego słuchania, kiedy wysyłał z Irlandii, kiedy za pierwszą wypłatę kupił sprzęt, jak chciał się ratować, oddzielić od reszty, komponować, grać i nagrywać, nie zacząć pić, nie pić z całą resztą, robić to, co kocha, ratować się. Wracam myślami do czasów, kiedy drętwiały mi wargi z bezsilności, jak płakałam cicho, z głową schowaną w dłoniach, jak codziennie przesyłaliśmy sobie serca na GG. Pisał, że jadł płetwę rekina. Że ktoś mu ukradł rower. Że Boguś chrapie. Że poderwał Hiszpankę na placki ziemniaczane, a potem nie mógł się jej pozbyć.

– Jak dobierasz tytuły?

– Nie dobieram. Wychodzę od tytułu. Mam pomysł, wizję i nazywam ją, i robię. Nie zaczynam bez pomysłu. Zawsze wiem, co chcę powiedzieć. A ty?

– Ja? Ja też wiem, co chcę powiedzieć, ale trudno mi pozbierać w tytuł. Tytuły robi mi naczelny. Ale to piękne. Podoba mi się.

Odwrócił głowę w stronę okna.

– Daj Mimi – powiedziałam.

Ożywił się.

– Zobacz. Tutaj z tym brzydkim psem. Ale fajnym.

– Widzę. O, Zakopane. Byłam.

– O, a tu, nad jeziorem, ona mnie rysuje, a ja robię filmik. Ale zaraz pokażę ci najlepsze. Patrz – uderza szybko w klawisze, i mówi tak, jakby zapowiadał premierę w teatrze. TUTAJ MIMI JE RYBĘ – i zaczyna pracować kursorem:

– Widziałaś, żeby ktoś tak trzymał widelce? A paznokcie takie widziałaś? Patrz. Bez żadnego lakieru, zobacz, jak przycięte. Zobacz, jak jej włosy zaplątały się na szyi. A tu ta koronka - przesunął kursorem po wystającym spod dekoltu ramiączku – dotykałem tego, wiesz? Ja wiem, jakie to wszystko jest, wiesz? Jak ją poznałem, pomyślałem, że jest podobna do mopa. Kijek i pięć kilko sznura na głowie. A zobacz, jakie ma wspaniałe, gęste włosy. Mamo, a jak ona chodzi, przecież widziałaś. To jest Paryż, mamo. To jest mój anioł. Patrz. A tu. A tutaj...

Nagle przycisnął inny klawisz. Coś mignęło. Na ekranie pojawił się mokry, piętnastoletni Piotrek.

– Zatrzymaj się – powiedziałam. – Pokazuj.

Klikał. Patrzyliśmy. Dolał mi piwa, sam wypił mały łyczek, odstawił butelkę.

Z głośników popłynęło Did any time passed at all. Z oczu małe łzy. Wstał, stanął za moim krzesłem. Pochylił się, objął moje ramiona, pocałował we włosy i wrócił na miejsce.

– Nie płacz.

I wtedy obojgu nam opadły ręce. Płakaliśmy jak bobry. Wyjął z szuflady rolkę papieru, urwał pół metra, podał mi, a ja wytarłam nos i oczy. Braliśmy papier na zmianę, rzucaliśmy mokrymi kulami w ryj różowego prosiaka pod oknem. Cały ryj w brązowych zaciekach od ekspresówek.

– Umyłbyś śmietniczkę – wystękałam, a on nagle rzucił się na klawiaturę, jak kot, który upolował mysz. Jego twarz zmieniła wyraz. Oczy otworzyły się bardziej, w półotwartych ustach błysnęły zęby. Radość. Nie oddychał, stukał w klawiaturę szybciej niż ja, kiedy nie patrzę na znaki, bo muszę natychmiast coś zapisać. Po chwili odetchnął głęboko, rozparł się wygodnie na krześle, odjechał pół metra, i z założonymi za głowę rękami rzucił przed siebie, może do mnie, może w przestrzeń, ale raczej do mnie:

– Mimi przyjeżdża!

– Kiedy? – zapytałam, wycierając oczy.

– Pojutrze!

Can we really cnow. Z ekranu monitora spoglądał na nas Piotrek. Jego ciemne włosy, pozlepiane wodą, poprzylepiane do czoła. Z nosa i ust spływały krople. Stał w niebieskich kąpielówkach, a za nim, na horyzoncie, sierpniowe topole. W rękach trzymał małą rybkę, trochę wody z błotnistej rzeki. Coś mówił. Przeniosłam wzrok na ścianę, na podłużny plakat z nagimi kobietami, których plecy ozdabiały ilustracje z kolejnych albumów Floydów. Uderzył w klawiaturę. I znowu Mimi jadła rybę. Zsunął się do połowy fotela i patrzył, z rękoma założonymi za głowę. Był poważny, zamyślony i smutny. Wstałam, zsunęłam z ramion jego bluzę, którą wcześniej narzucił mi na plecy, bo piece już stygły, zbliżała się czwarta rano. Powiesiłam bluzę na oparciu krzesła i wyszłam. Z jego pokoju jeszcze długo płynęła cicha muzyka i sączyła się smużka światła.