zjazd do zajezdni

wśród nieumarłych jeszcze cieni

na stacji-widmo wciąż ktoś czeka

by stąd odjechać i odmienić

los którym zawsze rządził niefart

-mrok połknął ciszę, ciemno wokół

wiatr tylko czasem zdmuchnie myśli

nie słyszę nawet własnych kroków

może ten peron znów się przyśnił

i może już mnie tutaj nie ma

bo gdy nadjechał międzyświetlny

spełniłam normy przeznaczenia

było by pięknie, serio, wierz mi-

na stacji-widmo duch się zalągł

i smutno szepcze swoje żale

których jak modlitw nigdy mało

choćby złapała boży palec

jak w martwym punkcie na żądanie

tkwi resztką siły jak najdłużej

może któregoś dnia się stanie

zwykłym człowiekiem w ludzkiej skórze