Zlepki liter

Sploty rurek pod napięciem naszych własnych myśli, wędrujące przez Drogę Mleczną. Ogrom przestrzeni kosmicznej i ziarenko piasku, jakim jesteśmy. Wszechświat, jakaś nieodkryta świadomość, tchnęła w nas pierwsze dwadzieścia jeden gram dziwnej substancji, która tli się cicho w każdej materii stworzenia. Pozwoliła nam nawet wybrać okoliczność przybycia na Ziemię, bo byliśmy, zanim posiadaliśmy cielesną powłokę, tak niedoskonałą, w porównaniu do duszy, subtelnej i łagodnej, wiecznie kochającej i rozumnej, akceptującej. Koło się toczy i przeszłe błędy wracają, drąc nasze serca na wskroś, ryjąc w korytach bystrej krwi, która usycha bez miłości. Każde dobro, które oddamy, również powraca, bumerang zdarzeń. Akcja i reakcja, przyczyna i jej skutek. Może jedynie plotę bzdury, jestem wariatem, jednym na kilka istnień. Nie mogę powiedzieć Ci ile, statystyczne dane nie pomogą Ci w odkryciu prawdy. Niektórzy wariaci potrafią się wyjątkowo dobrze ukrywać, przed samym sobą, wierząc w swoje żałosne oświecenie, w mądrość swojej starej, iście doświadczonej jaźni. Mogę jedynie zastanawiać się i być, wątpienie jest normalne, wątpienie nie zostanie potępione. Chaos zlepek liter, słów i zdań niedokończonych. Gramatyka mojego umysłu dostałaby może dwa z plusem i to na ładne oczy. Na ładne oczy, dobre sobie. A cóż to znaczy, że coś jest ładne, piękne, czy odrażające? Definicje zaburzają osobliwość rzeczy, nawet teraz szukałam odpowiedniej. Nie wierzę w wasze slogany wypisane na tekturowych znakach, wierzę w to, co wypisane jest na waszych twarzach. Rzadko się mylę w tych sprawach, przyznam z pełnią dumy i pokory na przyszłe porażki. Usprawiedliwiam się, bo czuję się niezrozumiana, nie wiem, czy moja szczerość jest zauważona. Dlatego nie lubię poznawać nikogo, nawet jeśli od pierwszego spotkania czuję tą pozytywną energię, barwny obłok, która porażała moje oczy i sprawiała, że szkliły się łzami. Akcja, reakcja. Tego zaś nigdy się nie spodziewam, w odpowiedzi dostanę esencję mózgu, defekty wszelkiej maści, środowiskowe zanieczyszczenia. Znam Twoją duszę, ale jakże interesujące jest odkrywanie tego, przez co musiała przejść w tym wcieleniu. Intrygujące, lecz przerażające, tak bardzo, że czasem wolę po prostu milczeć i tępo wpatrywać się w ścianę.