Złoci dementorzy rozdział 1

Dzisiaj w Hogwarcie odbędzie się, pierwsza w historii tej cudownej szkoły, dyskoteka.Bardzo się z tego powodu cieszę, szczególnie, że ja jestem jej organizatorką. Wszystko idzie zgodnie z planem, jednak martwią mnie dementorzy, którzy od jakiegoś czasu kręcą się wokół naszej szkoły. Pytałam już o to profesor McGonnagall, ale ona twierdzi, że to dla naszego bezpieczeństwa. Może naprawdę nie ma się czym martwić, w końcu gdyby dementorzy naprawdę zagrażali naszej szkole dyrektor nie pozwoliłby zorganizować dyskoteki która na pewno by ich przyciągała.

Weszłam do wielkiej sali gdzie kręciło się mnóstwo uczniów, głównie z Ravenclaw, mojego domu. Ale było też dużo Puchonów i Gryfonów. Slytherin ogłosił, że nie będzie brał udziału w tak mugolskich zabawach, choć i tak pewnie kilku uczniów przyjdzie.

Nagle poczułam, że ktoś mnie obejmuje.

– Cześć Lotty.– usłyszałam wesoły głos Adama, mojego chłopaka. Odwróciłam się do niego z uśmiechem.

– Hej, jak leci?

– Świetnie,zaraz muszę lecieć na trening. – Adam był kapitanem naszej drużyny quidditcha i ta rola świetnie do niego pasowała. – Jak idą przygotowania?

– Cudownie. Tu będzie DJ, George Weasley, tam będą tańczyć, tu będą przekąski. Na szczęście Stworka nie marudziła przez to tak bardzo. – opowiadałam machając dookoła rękami. Adam cały czas uśmiechał się i kiwał głową.

– Nie uważasz,że George jest już za stary na bycie Dj-em?

– Pytałam go oto, stwierdził, że przestanie to robić jak przestanie być rudy. – zaśmiałam się. Adam wyciągnął z kieszeni zegarek i przeczesał czarne włosy.

– Przepraszam,muszę już lecieć, ale najpierw musisz mi obiecać jeden taniec.

– Mogę ci obiecać nawet cały wieczór. – niebieskooki pocałował mnie i już go nie było.

W tym samym momencie podeszła do mnie Emma z Gryffindoru.

– Hej, Lotty.Luke pyta gdzie ma zawiesić światełka.

– Najlepiej wszędzie po trochu. – odpowiedziałam z uśmiechem. Emma kiwnęła głową i odeszła.

Przeszłam się po sali sprawdzając czy wszystko jest w porządku i czy nikt nie potrzebuje pomocy. Gdy upewniłam się, że wszystko jest jak należy skorzystałam z wolnej chwili i wyszłam na dwór. Wiał ciepły,wiosenny wiatr i świeciło słońce. W oddali słychać było uradowane głosy drużyny. Podniosłam głowę, małe czarne plamki kręciły się wokół szkoły niczym sępy nad padliną, wzdrygnęłam się. Dementorzy jednocześnie fascynowali mnie i przerażali. W końcu nie mogli być, aż tak źli skoro pilnowali najgorszych z najgorszych w Azkabanie.

Nagle jeden z nich zniżył się i zaczął kołować na najwyższymi wieżami zamku. Po plecach przebiegł mi dreszcz, bynajmniej nie z zimna. Objęłam się rękami i wbiegłam do szkoły. Od razu wpadłam na profesor McGonagell.

– Witam panno Bell, jak idą przygotowania?

– Świetnie!Wszystko jest już prawie zrobione. Jest pani pewna, że dementorzy nie będą chcieli nam czegoś zrobić? – Profesor McGonnagall spojrzała na mnie groźnie znad okularów, a jej usta zmieniły się w wąską kreskę.

– Już rozmawiałyśmy na ten temat, panno Bell. Gdyby dementorzy zagrażali naszej szkole na pewno byście się o tym dowiedzieli. Teraz proszę zająć się sprawami przyjęcia. – Kiwnęła głową i szybkim,dumnym krokiem oddaliła się w stronę gabinetu dyrektora.Zmarszczyłam brwi, pani profesor nigdy nie zachowywała się tak dziwnie. Może ona ma rację,nie potrzebie się przejmuję. Weszłam do Wielkiej Sali i znów zaczęłam wszystkim pomagać.

Po godzinie do sali wszedł George robiąc wokół siebie dość duże zamieszanie.

– Dzień dobry.Cieszę się, że zgodził się pan tu zjawić. – uśmiechnęłam się.

– Hej, jeżeli jeszcze raz powiesz do mnie „pan" to rzucę na ciebie zaklęcie niewybaczalne. Mów mi po prostu George. – wyciągną w moją stronę rękę i uśmiechną się.

– No dobrze,jestem Charlie. – uścisnęłam jego dłoń.

– Jak mój brat.– zachichotał. – Więc, ty jesteś sprawczynią tego wydarzenia?

– Trochę tak. To znaczy, to był mój pomysł, ale bardzo dużo ludzi mi przy tym pomagało.

– Rozumiem, za moich czasów to by nie przeszło. Szczególnie, że nie mielibyśmy tak fajnego DJ. – poprawił włosy odsłaniając sztuczne ucho. –O której zaczyna się impreza?

– O dwudziestej.Wybłagałam u profesorów, żeby pozwolili pobawić się nam do północy.

– Widzę, że profesorowie szaleją. – zachichotał ponownie. Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się.

– A jak się sprawuje profesor Longbottom?

– Jest dobrym nauczycielem. Uwielbiam jego zajęcia, tak jak większość dziewczyn w szkole. – zarumieniłam się.

– Przekażę mu,jeśli się z nim zobaczę. Cały czas mi marudzi, że jest niewystarczająco dobry.

Dalszą rozmowę przerwał ogromny wybuch i śmiech. Szybko pobiegliśmy w tamtą stronę. Wewnątrz kręgu uczniów leżał Andrew z mojego domu cały osmolony a wokół niego skakały małe płomyczki.

– Matko co się stało?! – Uklękłam przy nim i pomogłam mu usiąść.

– Chciałem wyczarować światełka, ale pomyliłem zaklęcia i wyczarowałem płomyki no i ona się na mnie rzuciły! – Po sali przebiegła kolejna fala śmiechu.

-Ej! Nie śmiejcie się! Słynny Ron Weasley też mylił proste zaklęcia. – Zawołał George. Uczniowie zaczęli coś między sobą szeptać. Weasley podał chłopakowi rękę i pociągną go do góry.

– Wracajcie do swoich zadań proszę, do dyskoteki zostało już mało czasu! –zebrani zaczęli coś niezadowoleni mruczeć jednak posłusznie wrócili do zajęć.