Złote buty

„Ta rozmowa nie miała miejsca, nigdy nie byłem w Katarze” — wmawiał sobie roztrzęsiony prezes, a jednak wydarzenia wczorajszego dnia dręczyły mu sumienie ze zdwojoną siłą, tym bardziej, że ściskał w rękach dowody oszustwa: bilet lotniczy Doha-Warszawa oraz czek na dwadzieścia pięć milionów dolarów USA. Ten sam czek, który szejk wręczył mu osobiście w swojej rezydencji.

— Ale jak ich przekonać? Żaden się nie zgodzi. To sami patrioci — opierał się prezes, odprowadzany do limuzyny przez swego dobrodzieja, a teraz również zleceniodawcę.

Dopiero po przylocie i kilku szklankach martini ochłonął nieco i kazał wezwać asystenta trenera.

— Panie Jacku, wyszukajcie mi najgorszy klub piłkarski w Polsce…

Ta prośba zaskoczyła asystenta — czyż do tej pory nie był zajęty robieniem czegoś wprost przeciwnego: wyłapywaniem największych talentów? Szybko jednak przestał debatować nad prawdziwym zamiarem szefa i tylko kalkulował, na ile zły musi być klub, aby sprostać wymaganiom.

— Może być trzecioligowy?

— Najlepiej liga okręgowa, żeby nie było żadnych niespodzianek — mruknął prezes.

— PKS Kości Wielkie — odparł asystent bez namysłu, ponieważ znał na pamięć wszystkie polskie drużyny oraz zawodników.

— PKS? — zdumiał się prezes. — Cóż to za wynalazek?

— Prowincjonalny Klub Sportowy.

— Prowincjonalny… — Prezes się zamyślił przez chwilę, lecz zaraz pokiwał z aprobatą głową. — A kto w tym… no, PKS, jest największym patałachem?

— Niejaki Behemot, środkowy napastnik i… kot.

— Kot? — zdębiał prezes — żarty na bok… Jak ja wystawię kota na mecz z Arabami?

Asystent wzruszył ramionami i odpowiedział z właściwą sobie pewnością fachowca:

— Zgolimy mu wąsy, a ogon wpuścimy w spodenki.

— Niech będzie… — uspokoił się prezes. — Ale czy on rzeczywiście jest aż tak beznadziejny?

— Na mur. Nie strzelił w życiu jednej bramki. Ręczę za niego głową.

— To czemu pozwalają mu grać? Nic nie rozumiem…

— Ma pewnie poparcie lokalnych władz: proboszcza, akuszerki, sołtysa…

Prezes podkręcił z lekka wąsa, bo wybór przypadł mu do gustu.

— Kot, powiadacie?

— Kot — odparł asystent i na tym stanęło.

Behemot w tym czasie był pochłonięty wyławianiem śniętych rybek z wody w stawie, kiedy nagle myśl oszałamiająca przyszła mu do zakutego, kociego łba: dokona niebawem wielkiego czynu i zostanie najsławniejszym kocurem w świecie. Na tych przyjemnych rozmyślaniach zeszło mu leniwe, jesienne popołudnie, lecz gdy odebrał wiadomość ze związku piłki nożnej, spojrzał przerażony prawdzie w oczy: „Wystawię się na pośmiewisko… Żaden ze mnie piłkarz, tylko kot i do tego wyleniały. Kibice pękną ze śmiechu na mój widok”. Postanowił odrzucić propozycję, jednak oferta była kusząca i w ostatniej chwili zmienił zdanie: „A co tam, wszystko mi jedno. Gorsze rzeczy za takie pieniądze robią istoty dwunożne, a co dopiero koty. Pójdę tylko poradzić się wiedźmy, na pewno coś wymyśli”.

Zastał wiedźmę w wisielczym nastroju, bo od czasu ich ostatniego spotkania dostała głębokich zmarszczek i jej twarz wyglądała jak wyschnięta gruszka, co nie byłoby żadnym problemem, gdyby nie zapomniała czarów, jak te bruzdy wygładzić. Rozplatała siwe włosy nad ogniem, popijała wywar z wilczych jęzorów i zdechłych żab, szeptała rozmaite zaklęcia, lecz żadne nie pomagało, a beczka botoksu stojąca w sieni, świeciła od wielu tygodni pustką. Gdy ujrzała Behemota pomyślała, żeby go zabić, obedrzeć ze skóry, a z kociego sadła zrobić maść na cerę, lecz przezorny czworonóg przejrzał jej zamiary i wyjawił powód wizyty, nie podchodząc bliżej niż na kilka susów. To co powiedział podziałało lepiej niż balsam, bo wiedźma natychmiast się rozpogodziła i przyrzekła zrobić z niego najlepszego piłkarza. Behemot podejrzewał, całkiem słusznie, jak się później okazało, że wiedźma nie uczyniła tak z czystej życzliwości, ale miała ukryty cel. Jaki cel, tego nie potrafił odgadnąć, mimo to niespodziewany entuzjazm wiedźmy wcale go nie zdziwił, gdyż sam postąpiłby podobnie na jej miejscu.

Nazajutrz wiedźma wręczyła Behemotowi parę butów: miały złociste cholewy, zielone podeszwy z fioletowymi kołeczkami i niczym się nie różniły od zwykłych piłkarskich butów, dopóki ich nie dotknął — poczuł wtedy energię płynącą mu po łapach i głębiej, krążącą po całym ciele, jakby buty zawierały w swoim wnętrzu nadprzyrodzoną siłę. Doznał tego samego uczucia, gdy wkładał buty na tylne łapy i wybiegł na boisko zagrać pierwszy mecz turnieju. Koledzy ignorowali jego obecność, ale piłka jakimś niepojętym sposobem sama wpadała Behemotowi pod łapy: uderzył piłkę wewnętrzną częścią buta, but zabłyszczał w słońcu, oślepił bramkarza i ten krótki moment wystarczył, żeby umieścić piłkę w siatce. Na trybunach opanowanych w większości przez sympatyków drużyny przeciwnika zaległa głucha cisza: można było usłyszeć przelatującą nad stadionem muchę tse-tse, ale zaraz rozległ się przeraźliwy krzyk jakiejś starej kobiety w hijabie:

— Behemot, brawo! Jeszcze jeden — za Kamieniec Podolski, pokaż co potrafisz!

Była to wiedźma przebrana za muzułmankę.

Zanim wznowiono grę podniosły się protesty pod adresem polskiego piłkarza, jakoby miał buty posmarowane klejem cementowym; grający najbliżej bili się w piersi, że widzieli jak piłka przylega mu ściśle do nogi, a co dziwniejsze: wędruje przy nodze i nie odskakuje choćby na pół metra. Sędzia przerwał mecz, zawołał Behemota do szatni, zbadał buty dokładnie z każdej strony, lecz nie zauważył niczego niezgodnego z regulaminem i kazał wkrótce wznowić mecz, a kapitana polskiej drużyny ukarał żółtą kartką za umyślne opóźnianie gry. Behemot przyjął decyzję sędziego z ulgą, zupełnie nieświadom, że sędzia otrzymał czek na podobną sumę co prezes: miał uniemożliwić zwycięstwo biało-czerwonych.

Tak jednak się nie stało, bo przekręty sędziego nie mogły się równać z magią wiedźmy i nie przyniosły oczekiwanych rezultatów w żadnym z meczów, a co najważniejsze w finale, w którym Behemot strzelił trzy gole: pierwszy głową z dośrodkowania. Uderzenie było tak silne, że piłka przewierciła dziurę w siatce, którą trzeba było załatać na poczekaniu. Behemot posmarował sobie przed meczem butem łeb, dzięki czemu piłka przyklejała się mu do głowy niemal tak mocno, co do łap. Drugą bramkę uzyskał z karnego, po tym jak go zablokowano na polu karnym, ciągnąc nieprzepisowo za ogon. Ostatnią i decydującą bramkę zdobył po samotnym rajdzie na skrzydle, okiwaniu dwóch obrońców i położeniu na murawę świetnym zwodem bramkarza, który obserwował bezradnie piłkę toczącą się między słupki. Polska mistrzem świata! Uradowany Behemot ściągnął koszulkę, a wtedy wszyscy ujrzeli, że nie jest człowiekiem, lecz owłosionym zwierzakiem z pazurami, ale w euforii zwycięstwa nikt nie robił z tego wielkiej hecy, a kobiety oglądające wręczenie pucharu uznały przerzedzoną sierść Behemota za oznakę męskości.

Behemot nie wrócił po mistrzostwach do Kości Wielkich, bo wolał upał tropikalnego słońca na czystym niebie, od kapryśnych polskich zim, dlatego zamieszkał w wiosce rybackiej nad Morzem Czerwonym w Egipcie, gdzie koty są czczone i uwielbiane. Nie odpowiadał na listy wiedźmy, a kiedy przyjechała go odwiedzić, musiała stać w długiej kolejce wielbicielek Behemota. Niektóre kobiety wystawały przed domem drapieżnika nagie i dobrze nawilżone, żeby nie tracić czasu na ściąganie ubrania i grę wstępną. Behemot przy pomocy złocistych butów, które wciąż zachowały pewną moc, dostarczał kobietom rozkoszy, o jakiej dotąd mogły tylko pomarzyć. Tego wiedźmie było już za wiele i ukarała rozpustnego kota w wyjątkowo okrutny sposób — używając czarnej magii zmniejszyła mu ptaka do takich rozmiarów, że wprawdzie mógł sikać, ale stał się pośmiewiskiem zgromadzonych kobiet, które jak na sygnał rozpierzchły się w różnych kierunkach i zostawiły go samego: upokorzonego i zranionego do głębi serca.

— Czemu to zrobiłaś? — rozpaczał Behemot. — Wyrwij mi włosy, wybij zęby, utnij ogon, ale oszczędź ptaka. Ptak musi być duży!

Wiedźma nie zważała początkowo na te wyrzuty, lecz gdy Behemot nie przestawał jęczeć, zrobiło się jej go żal, bo to w końcu sąsiad z jednej wioski: przeżyła z nim wiele lat, choć nie zawsze w zgodzie.

— Dobrze, Behemot. Nie mogę cofnąć zaklęcia, ale postaram się złagodzić jego skutki…

Behemot popatrzył na wiedźmę z nadzieją w oczach.

— Przywrócę ptakowi normalną wielkość raz w tygodniu, lecz pod jednym warunkiem.

— Jakim? — spytał Behemot.

Wiedźma zaśmiała się szatańskim głosem.

— Żebyś mógł się pieprzyć ze mną!

❃❃❃

Inspirowane cyklem „Kości Wielkich” autorstwa Marka Grabowskiego, któremu utwór ten dedykuję: https://www.opowi.pl/profil/marek-adam-grabowski/