Złoty pył zapomnianych modlitw

W mroku ścian katedry

Czas kapie z kolumn jak krew z ran

Dawno zapomnianych przez ludzi

Echo modlitw zgasło już dawno w zimnie marmurowych oczu

Z których anioły płaczą złotym pyłem zmarłych tragicznie dusz

Pod sklepieniem drży przerywana cisza

Jakby ktoś jeszcze miał siłę szeptać imię Boga

Ustami które dawno obumarły

W świetle świec rozcinających ciemność

Jak wspomnienia blade i ledwo pewne tego że istnieją

Unosząc się nad zimnym ołtarzem ludzkich pragnień