znalazca proszony o oddanie

To bardzo dziwne uczucie, bo niecodziennie gubi się klucze do własnego mieszkania.

A gdy się już zorientujesz, że wypadły z kieszeni wraz z rękawiczką, która opuściła swoją siostrę bliźniaczkę, dopada cię dziwny żal.

Odtwarzasz w myślach całą sytuację, biegniesz, rozglądasz się, schylasz. Nie ma. Krążysz w tym miejscu tragedii jak gołąb, który szuka tego zeschłego kawałka bułki. Z tą różnicą, że on go nie zgubił.

Później dorabiasz nowe klucze. Dokładnie takie same. Ale tamte wciąż pozostają w (u)życiu.

Ktoś ma twoje klucze.

Klucze do twojego domu. Do kuchni, w której rano robisz kawę. Klucze do twojego pokoju. Do twojego łóżka, do twojej poduszki i jej miękkiego wnętrza. Do szafy, gdzie trzymasz wszystkie swoje przebrania.

Czyżby chciał cię zdemaskować?

W końcu teraz ma klucz do twojej wyblakłej i dziurawej po lewej stornie koszulki.

(bardziej proza poetycka, wiem)