Znikanie barwisz.

Stare wiersze, które tkwią wciąż gdzieś na serwerach,

zerkają na mnie, kiedy nie patrzę.

Jeśli tylko, chowają się w najciemniejszy róg pomieszczeń,

przykrywają cieniem, nikną w myślach.

Jeśli zdarzy się już któryś spotkać,

są mi zupełnie obce, nie do poznania,

powodują dyskomfort w prawych nadgarstkach,

kilku, skoro moja dłoń nie należy już do mnie.

Jasne, z grzeczności spytam co u nich?

Zaproszę na kawę czy ciastko, czasem

nawet zgodzą się przyjść.

Jednak liczę wtedy sekundy, skrawki nawet,

wyglądam za okno i skupiam się na wróblach.

One, zachwycone tym, że znów są ze mną,

opowiadają, pytają: a pamiętasz?

I cóż ja mogę? Skoro już zupełnie nie...

.

.

.

.

.

Z cyklu : Kwietnie

Listopad, roku w którym wszystko się zaczęło