Zniknęłam

Zniknęłam.

Nie jestem w stanie powiedzieć,

czy w całości.

A może…

zdematerializowała się jedynie,

określona część mojej duszy?

Staram się przeanalizować,

czy może być to oznaka tego,

że nie byłam już sobie potrzebna?

Czy jest to możliwe,

aby zostawić gdzieś siebie

i dalej żyć, ale nie być?

Oczywiście,

bez wątpienia.

Wtedy dopiero paradoksalnie stajemy się niewolnikami życia; jego pieniędzy, mediów, nałogów,

problemów, informacji, dezinformacji,

zepsucia oraz religii.

Chociaż wrzuciłabym ją do jednego worka z zepsuciem,

tym razem sobie odpuszczę.

Zdaję sobie sprawę,

jak zmienne światopoglądy potrafi obrać jednostka

podczas swojej egzystencji.

Zniknęłam.

Zostały po mnie tylko słowa.

Rozsypane i zburzone jak zamek z piasku.

Słowa jak piasek.

Trudno z nich coś ulepić, kiedy są suche,

dlatego zazwyczaj czekam,

aż zwilgotnieją emocją, uczuciem, doświadczeniem, nostalgią, szarością, łzą.

Wtedy pisanie ma większy sens.

Wtedy pisanie, jest prawdziwym pisaniem.

Wtedy piszę.