Zodiac - 2. A miało być tak pięknie

Witam,

Korektę tego rozdziału, wykonałam sama, więc może pojawić się w nim więcej błędów. Czytających opowiadanie proszę, aby nie zniechęcali się, jeśli ten rozdział będzie gorszy.

Pozdrawiam LiL.

Maya

- Maya! - Pisnęłam z przerażenia i gwałtownie się odwróciłam.

- Cassie !?

- Przepraszam, nie chciałam przestraszyć. Wołałam, ale nie słyszałaś. Choć nie wiem jak to możliwe, bo wszyscy dookoła mnie usłyszeli. - powiedziała wesoło.

- Jak to wszyscy? Jacy, wszyscy? Rozejrzałam się wokół. W alejce było co najmniej osiem osób. Jak to możliwe sekundę temu nikogo tu nie widziałam?

- No wszyscy oni. - Wskazała głową na ludzi. - Widziałam jak idziesz i zaczęłam krzycz...

- Jeśli jesteś tu tak długo, to musiałaś go widzieć. - Cassie spojrzała na mnie, nic nie rozumiejąc.

- Widziałaś tego faceta?

- Jakiego faceta?

- Stał tam. - Wskazałam ręką na koniec alei. - No i… Szedł w moim kierunku, to znaczy w naszym. Był ubrany na czarno i miał naciągnięty kaptur na głowę.

- Nie... Nie widziałam tam nikogo takiego.

- Musiałaś! Przecież był parę metrów od nas...

- Zauważyłabym ubranego na czarno kolesia, zresztą, musiałby nas minąć, no nie?

- Minąć?

- No przecież to alejka bez przejścia, jakbyś nie wiedziała. Czy ty mnie chcesz w coś wkręcić? Nie było żadnego gościa, tak?

Co jej miałam powiedzieć? Wiem, co widziałam ale, koleś rozpłynął się w powietrzu.

- Wszystko w porządku, May? – „Nie, nic nie jest w porządku. Najpierw tej dziewczynie ze szkoły, świecą się oczy na czerwono, następnie z oczami Olliego było coś nie tak. Do tego dziwnie się zachowywał. A teraz śledzi mnie jakiś satanista, rozpływający się w powietrzu.” - - Tak, pewnie mi się przywidziało. - Skłamałam.

- Może to przez te koszmary? Chodź, zapłacimy za te zakupy i idziemy do ciebie obżerać się lodami. - Zarządziła Cass.

- A gdzie Ollie? Miał chyba być z tobą?

- Napisał mi, że będzie czekać pod twoim domem.

- Aha...- Dziś już drugi raz mnie wystawił.

W drodze do domu gadałyśmy trochę o szkole. Nie potrafiłam się jednak skupić na tej rozmowie, ciągle miałam w głowie, to, co się dziś wydarzyło. Dochodziłyśmy już do domu. Rozejrzałam się - Ollie miał tu na nas czekać. Sprawdziłam telefon, nic. Westchnęłam i razem z Cassie weszłyśmy do mieszkania. Ciekawe, gdzie on się podziewa.

***

Ollie

- Olivier? Co Ty tu robisz? Do tego dziś powinieneś piln...

- Wiem, co powinienem! Lepiej powiedz, co Ty wyprawiasz? - Szanowałem Gabriela, ale tego, że mi nie zaufał w sprawie May, nie mogłem tak po prostu zostawić.

- O czym mówisz? - Spojrzał na mnie uważniej, jak zwykle ze stoickim spokojem.

- O May... Powiedziałeś, że dajesz mi wolną rękę, jeśli chodzi o nią.

- Tak, ale sytuacja się trochę zmieniła. - Spojrzałem na niego. - Co masz na myśli? - Gestem ręki wskazał, żebym usiadł. - Nie żyje Shatabhisha... Bruno. - Zerwałem się na równe nogi.

- Czemu nikt nie dał mi znać! To dlatego go wysłałeś? Muszę natychmiast wracać. - Powiedziałem, przygotowując się do wypowiedzenia zaklęcia.

- Zaczekaj Olivier... Tak, właśnie dlatego, wysłałem tam Sebastiana. Jesteś dobrym opiekunem, ale w walce... Sam wiesz, on... Ma większe doświadczenie.

- Może i tak, szkoda tylko, że ten przeklęty dureń, zamiast pilnować May, straszy ją! Widziałem go... Jeśli chcesz ją doprowadzić do załamania nerwowego, to on się do tego idealnie nadaje!

- Wysłałem Sebastiana przede wszystkim po to, by pilnował wysłannika Adellai. Na May miał zwrócić uwagę, gdy ciebie nie będzie w pobliżu. Chyba zgodzisz się, że w tej sytuacji dodatkowa pomoc się przyda? - Zrezygnowany kiwnąłem głową na znak, ze się zgadzam.

- Niech odeślę człowieka Adellai i wraca do swojej ciemni.

- Na razie będzie go obserwował, a ty uświadom May. - Zamknąłem oczy, nie chciałem tego, wiedziałem, ze to kiedyś musi się stać, ale miałem nadzieję odwlekać to najdłużej jak się da.

- Już dawno powinna dowiedzieć się prawdy.

- Rozkaż MU... Żeby się do nas nie zbliżał. - Wiedział, o kim mówię.

- Wiesz, że jest najlepszy do tego zadania, bo jest bezstronny.

- Jest bezwzględny i okrutny. - odpowiedziałem.

- Ale ciągle pozostaje bezstronny, a ty? Nadal jesteś tylko opiekunem May? - Milczałem, w końcu wyciągnąłem rękę przed siebie. - Accipe Mei Terra.

***

Maya

Usłyszałam pukanie do drzwi. Zostawiłam Cassie samą przed telewizorem i poszłam zobaczyć, kto to. Domyślałam się, że to Ollie i się nie pomyliłam.

- O jak miło, że zaszczyciłeś nas swoją obecnością. - powiedziałam z sarkazmem.

- Musimy pogadać.

- Nie wiem, czy mam czas.

„Wystawił mnie dziś trzy razy.”

- To ważne May i to nie jest prośba. Chodźmy do twojego pokoju.

”On chyba oszalał!”

- Chwila, odbija ci?! Może najpierw powiesz, o co chodzi, co? Poza tym, możesz mówić tutaj.

- Tu jest Cass, a chcę pogadać z Tobą sam na sam.

Trochę się przestraszyłam jego tonu. Ollie zawsze był otwarty i towarzyski, wszystko starał się obrócić w żart, a nagle taka zmiana, to chyba coś poważnego. Krzyknęłam Cassie, że na chwilę idziemy do mojego pokoju. Zastanawiałam się, o co może chodzić. Nie ma chyba kłopotów, czasem znikał bez słowa, nigdy nie tłumaczył, gdzie był. Mam nadzieje, że nie należy do gangu albo nie handluje prochami.

- Co się dzieje, Ollie?

- Eh...Wolałbym, żebyś się inaczej tego dowiedziała albo żebyś nie dowiedziała się wcale, ale nie mam wyjścia.

”O Jezu... Jednak handluje prochami czy coś…”

- Wpakowałeś się w jakieś kłopoty?

- Co?!

- No nie wiem, handlujesz czy...

- Co!? Nie!? To coś zupełnie innego. Tylko nie wiem jak ci to powiedzieć. Chyba łatwiej mi będzie pokazać. Odwróć się, Ok?

- Emm... No dobra, nie wiem, po co ta tajemnica... Zamierzasz się rozebrać? - Zamiast odpowiedzi usłyszałam dziwny trzask i poczułam powiew zimnego powietrza. Chyba nie zamierza uciec oknem? Znów ten dziwny trzask i dziwny szept Olliego... Nie byłam do końca pewna, ale chyba szeptał w obcym języku.

- Wszystko ok, Ollie?

- Tak, nie odwracaj się i posłuchaj. Wiem, że będzie Ci trudno uwierzyć, ale z czasem wszystko zrozumiesz i przede wszystkim, nie krzycz.

Miał dziwnie zmieniony głos, trochę mnie nastraszył tą...Przemową. Odwróciłam się, to co zobaczyłam zamurowało mnie.

- Nie krzycz! - Momentalnie przyłożyłam rękę do ust. Przyglądałam się, chyba Olliemu, z szeroko otwartymi oczami.

" To sen... To tylko kolejny z tych koszmarów". - Powtarzałam w myślach.

„Czy śniąc, można zemdleć? Bo ja właśnie zamierzałam.”