Żule

– Śmieciu czekaj!

Paweł usłyszał krzyk wyraźnie skierowany w jego stronę. A miało być tak pięknie. Chwilę wcześniej otrzymał wiadomość od małżonki, że na obiad będzie rolada, kluski śląskie i kapusta, a to wszystko oblane ciemnym sosem pieczeniowym. Kubki smakowe szalały, a on radośnie kroczył do domu. Jak się okazało, na pyszny obiad musiał sobie zasłużyć.

– Słyszysz szmaciarzu!

Przystanął i odwrócił się w kierunku dochodzących wrzasków.

– Słyszę – odpowiedział, udając zdziwienie. – Do mnie ta mowa? – Wyprostował się i hardo spojrzał na trzech lumpów niewiele się od siebie różniących.

– A do kogo pajacu? – zarechotał jeden z nich, odsłaniając zubożałe uzębienie. – Przepraszam najmocniej, że niepokoję, ale kasy brak.

Dwaj jego kompani zaryczeli radośnie, Paweł zaś rozejrzał się po najbliższej okolicy. Sklep monopolowy tłumaczył wszystko.

– Sorry chłopaki, ale z gotówką u mnie krucho – powiedział powoli i stanowczo. – Jednak mam propozycję – zakończył.

– Propozycję? – bąknął chudzielec.

– Właśnie tak. Uratujemy świat.

– Że co? – Facet na pierwszy rzut oka nie wyglądał na geniusza, teraz zaś nie było wątpliwości, że przed Pawłem stoi idiota, a dokładniej trzech.

– Wspólnie uratujemy świat. Może się przedstawię, Paweł jestem.

– Zdzichu. – odburknął lider żuli. – A to Mietek i Heniek – dodał i nieco się zachwiał.

– Równowaga to podstawa! – ryknął Paweł i utrzymując wyprostowane ciało, wychylił się do żuli. Kołysał się to do przodu, to do tyłu. – Widzicie?

– Klasa. – Niespodziewanie dla Zdziśka z jego ust wyrwała się pochwała.

– Dobra, może przejdę do rzeczy. – Paweł przestał się kiwać i uważnie popatrzył na rozmówców. – Panowie, spadliście mi jak z nieba, a za tydzień spadnie meteoryt i zniszczy nasz świat. I my go musimy rozwalić. Tego meteoryta. – Jego niebieskie oczy niemal świdrowały umysły zaskoczonych lumpów. – Wiem, nie wygląda to dobrze, czasu mało, a dodatkowo jesteście spłukani.

– Jaja sobie robisz? – niepewnie bąknął Zdzisiu.

– Zdzisiek, no co ty? Po prostu wykorzystuję nadarzającą się okazję. A wy wyglądacie, jakbyście się niczego nie bali. Odwaga i ułańska fantazja niemal bije z waszych zadziornych gęb.

– Niby tak – odpowiedział nieskromnie Zdzisiek.

– A ty Mietek co myślisz? Rozpierdolimy meteoryt?

Pytanie Pawła nieco zaskoczyło Mietka. Do tej pory to Zdzisiek był od kontaktów międzyludzkich. Teraz zaś pierwszy raz od dawna zwrócono się do niego.

– Bo ja wiem – bąknął niepewnie i zerknął na Zdziśka. – Nigdy tego nie robiłem – dodał przytomnie.

– Naprawdę? – Paweł podniósł lewą brew do góry i zastrzygł uszami. – Pokaż dłonie – rozkazał Mietkowi.

Ten bez zastanowienia je wystawił. Paweł chwycił je i powoli studiował wyrysowane na dłoniach linie.

– Widzisz, to twoja linia życia – powiedział powoli. – Ten tu punkt – wskazał go palcem – pokazuje, że twoje życie zmieni się. Doznasz nirwany.

– To zespół? – Mietek rozejrzał się po kumplach, jednak ci nie reagowali, tylko jak zaczarowani patrzyli na Pawła.

– Zespół też. Nie o nim jednak mowa. A znacie Bąbla?

– Nie, raczej nie – odpowiedział Zdzisiek.

– Też go nie znam – zaśmiał się Paweł. – Zresztą nieważne. Mamy zadanie i to od was zależy, czy się nam uda. Piszecie się na to?

– Nie wiem – wybełkotał Zdzisiek. – A to jest niebezpieczne?

– Cholernie niebezpieczne. Tylko, czy macie coś do stracenia? Teraz kroicie frajerów z kasy i pijecie, czy to wam wystarczy?

– Doznam nirwany – odezwał się Mietek.

– Ty tak, ale co z twoimi kumplami. Ich nic nie czeka. Chociaż. – Paweł podrapał się po blond czuprynie i zwrócił się do Zdziśka. – Pokaż lewą dłoń.

Ten bez zastanowienia wyciągnął ją przed siebie, czekając na werdykt.

– Ja pierdolę – jęknął Paweł. – I jeszcze to – dodał i odepchnął rękę Zdziśka.

– Co jest? – Widać było przerażenie wymalowane na sfatygowanej twarzy lumpa.

– Nic, po prostu nie ma co się przejmować. Zostawmy to. Heniek, pokaż swoje.

– Czekaj, a co ze mną? – Nie ustępował Zdzisiek. – Co zobaczyłeś?

– Czy ty myślisz, że umiem wróżyć z rąk? – Paweł zarechotał. – Nie przejmuj się. Zobaczę co u Heńka.

Heniek już czekał z wyciągniętymi rękami. Paweł najpierw chwycił oburącz jego prawy nadgarstek i zrobił pokrzywkę, a żul nawet nie jęknął. Następnie uścisnął z całej siły tą samą kończynę i uważnie przyglądał się reakcji lumpa. Także i ta operacja nie zrobiła żadnego wrażenia na Heńku. W końcu podsunął jego dłoń do oczu i uważnie jej się przyjrzał.

– Cholerny leń z ciebie, pijak i obibok, ale zmiana czeka za rogiem. Rakietę widzę i ciebie w kombinezonie kosmonauty. Daleka podróż cię czeka. To tyle. – Niespodziewanie przerwał Paweł i z obrzydzeniem odepchnął rękę Heńka.

– To, co mamy robić? – zapytał Zdzisiek, który jako pierwszy ochłonął.

– Zajaramy.

Paweł wyciągnął z paczki papierosa, włożył go do ust i zapalił. Zaciągał się z lubością, patrząc z wyższością na żuli. Ci zaś patrzyli jak zahipnotyzowani na jarzącego się peta.

– Dasz szluga? – Mietek nie wytrzymał jako pierwszy. Niestety Paweł nie reagował. – To jak? – dodał nieśmiało.

– Jeden mi został. – Paweł wyciągnął paczkę z ostatnim papierosem i podał go Mietkowi. – Weź i podziel się z Heńkiem, a ja jak dopalę do połowy, to dam Zdzichowi. Może być?

– Sie wie. – Mietek przyjął towar, by chwilę później także móc wciągnąć w płuca aromatyczny dym.

– Chyba już ja? – Zdzisiu zareagował, jak tylko papieros w ustach Pawła zmalał do połowy.

– Jeszcze szlug – odpowiedział i zaciągnął się, najmocniej jak umiał. Potem zgodnie z umową przekazał papierosa lumpowi.

– To, co robimy? – Ponowił pytanie Zdzisiu.

– Teraz sam już nie wiem. – Paweł rozłożył ręce. – Myślałem, że razem zniszczymy meteoryt, ale to zbyt ryzykowne. Muszę znaleźć kogoś innego.

– Damy radę. – Po raz pierwszy odezwał się Heniek. – Tylko powiedz, co mamy robić.

– Sam nie wiem. W pierwszej chwili myślałem, że to wy. A teraz. – Paweł sięgnął do kieszeni i wyciągnął zmięty banknot dziesięciozłotowy i wręczył go Zdziśkowi. – W końcu chcieliście kasę, to macie.

– Ja nie mogę go przyjąć. – Zdzisio uniósł się dumą i niemal siłą wepchnął z powrotem w dłoń Pawła . – Chciałbym pomóc.

– Widzicie tę kobietę? – Paweł kiwnął na blondynkę w żółtej sukience.

– Torpeda – powiedział Mietek. – Pupa, cycki, taka do bzykania - dodał rozochocony.

– Właśnie tak – zgodził się Paweł. – A teraz pokażę wam stare zdjęcie mojej żony.

Paweł wyciągnął portfel i wyjął nieco podniszczoną fotografię.

– Kurde – jęknął Zdzisiek.

– Jeszcze lepsza – dodał Mietek.

– Widzicie, a to aktualne zdjęcie.

Paweł podał kolejne zdjęcie, a nowi koledzy momentalnie je oddali. Czuł, że szczerze mu współczują.

– Właśnie – powiedział i przygarbił się lekko. – Ta laska w żółtym też kiedyś była ze mną, ale zerwałem. Ona zakwitła, a moja ukochana, sami widzieliście. – Zrezygnowany machnął ręką.

– Widzieliśmy – odpowiedzieli chórem.

– Po prostu tak działam na ludzi. Niszczę ich. Jestem jak Jonasz przynoszący pecha, a teraz rozmawiam z wami i mogłem was narazić na niebezpieczeństwo. Za samo to powinniście mi wpierdolić.

– Nigdy – odpowiedział Zdzisiek.

– Nie ma mowy – zaoponował także Heniek.

– Dobrzy z was ludzie. Dobrzy i wartościowi. Przepraszam was za wszystko. – W oczach Pawła pojawiły się łzy.

– Stary, dasz radę.

– Tylko tak mówisz Zdzisiek. Zaraz jednak wrócę do domu i co będzie? Macie żony?

– Nie. – równocześnie zaprzeczyli.

– No właśnie, a ja mam. – Trzymajcie się, muszę już iść.

– A meteoryt? – Tym razem to Heniek się spytał. – Ja mogę pomóc.

– Ty będziesz na innej misji, to muszę zrobić sam. Ale dam radę, muszę. Świat na mnie liczy.

– To może się napij – zaproponował Zdzisiek, wyciągając niemal już pustą flaszkę.

Paweł widząc ten gest, rzucił się w ramiona lumpa, przytulił go i szepnął mu do ucha.

– Uratujesz się, jak mnie będziesz unikał. To było zapisane na twojej dłoni.

Chwilę później oderwał się od Zdziśka i ramieniem otarł napływające mu do oczy łzy.

– Muszę już iść. Trzymajcie za mnie kciuki, za mnie i za cały świat.

– Za cały świat – ryknęli nowi koledzy.

Paweł, odchodząc od nich, miał nadzieję, że obiad będzie jeszcze ciepły. Życie to teatr, w którym każdy może zagrać dowolną rolę.