Zwierzę nie kłamie

Kruk pod sufitem nieba, wznosi się, nie spada,

Mrocznym spojrzeniem sięga tam, gdzie myśl nie włada.

Patrzy na świat i ludzi, w ich dusze zagląda,

Śmieje się cicho z tego, co człowiek osiąga.

„Co ta ludzkość wyprawia?” – pyta w zadumie,

Przygląda się dokładniej, aż dostrzega w tłumie

Ciebie – cud jasny w świecie pełnym mroku,

Jak w chaosie istnieje dobro w takim uroku?

Kruk, wzleciawszy wyżej, raz jeszcze się zrywa,

Bo cudu natury już więcej nie chwyta.

Wilk, co dawno wyruszył w swą odyseję,

Przemierzał góry, lasy, gdzie horyzont się chwieje.

Widział on morza szare i łąki zielone,

Wiele pięknych krain, co w słońcu skąpane.

Przygląda się tobie, w swej drodze niepewny,

I w oczach nie wierzy – taki widok, bezcenny.

„Jak natura stworzyła istotę tak czystą,

Co w swym pięknie przechodzi lasy, wodę i przestwór?”

Wilk, podziwem przejęty, zwalnia swe kroki,

Byś w swym blasku jaśniała, jak cud na wysoki.

Niedźwiedź stary, o futrze zmierzchem przyprószonym,

Latami i życiem mocno doświadczony,

Widział on kłamstwa słowa i grzechy na ziemi,

Czyny brudne, czające się w cieniach codziennych.

Lecz gdy w twoje źrenice patrzy, dostrzega,

Jak światło w nich świeci, mrok wszelki odbiega.

Uczyniłaś dobro, co świat przemienia,

W złych czynach zaś kryje się lekkość cienia.

Niedźwiedź cicho pomyślał: „Tylko to się liczy –

Świat ma nadzieję, gdy blask w twojej źrenicy.”

Ryba, co płynie w wodach, przez morza i rzeki,

Na ścieżkach podwodnych odbywa swe wieki.

Przemawiając jak człowiek, głosem pełnym wiary,

Mówi: „Przepłynęłam ocean bez miary.

Lecz tak pięknej istoty nie spotkałam nigdy,

Tyś jak perła ukryta w głębinach i w ciszy.

Twój blask rozświetla wody, piękno twe bez końca,

Jakbyś była darem od samego słońca.

Bądź zawsze tym cudem, co światy zachwyca,

Nadzieją dla ziemi, sercem tajemnicą.”