Zwietrzelina

oto tekst o wyjątkowo głębokiej

(bo zbrojonej, żelbetowej) wolności.

zanuć go na dowolną melodię — a stanie ci w gardle.

bywałem. najpierw - koszem na śmieci.

różne kobiety ciskały w głąb swoje zużytości.

potem zostało mi się znanym ascetą. wybrałem

ciszę, barwy skrajne, błogosławioną pustkę.

uwolniony od wszelakich konieczności,

zdecyfrowany na maksa,

dałem się pochłonąć egotyzmowi.

całe dnie upływały na przeglądaniu się w ścianie.

Peter Tscherkassky kręcił o mnie eksperymentalny film.

nie skończył pracy.

kto by chciał oglądać biografię aspołecznika

bez potrzeb, niekontaktowego (jak można

przez całe życie nie mieć komórki?)

zwierzątka zamieszkującego laboratoryjną

probówkę (mieszanina jednorodna!)?

postanowiłem uciec. jak najdalej przed siebie. od siebie.

niestety, okazało się, że jestem przeżartą na wskroś

przez rdzę, powypadkową alfą romeo. w dodatku

bez papierów. od dwudziestu lat nie na chodzie.

ani tego ubezpieczyć, ani legalnie zezłomować.

czysta nagość. kupiono mnie za psie grosiwo

i stoję przy drodze pomalowany w wielkie,

rozdartomorde litery. wrak-reklama parabanku

udzielającego lichwiarskich pożyczek.

numer telefonu zaczynający się od 0-801.

cyfry aż parzą w wypłowiały lakier.

jutro postaram się zostać oknem na ostatnim piętrze

zamku z piasku. ktoś ciśnie przeze mnie

ogryzek jabłka, inny — wyskoczy, spróbuje się zabić.